قدس آنلاین-گروه استان ها-مهناز خجسته نیا: برای ورود به مزون هایی که خودشان را یک سر و گردن بالاتر از بقیه می‌گیرند یا باید وقت قبلی از طریق تلفن بگیری و یا با برگه سالن آرایشگاه اجازه ورود پیدا کنی.
سالن‌های بزرگی که داخل آن جدا از آخرین تجملات، شوی لباسی از سوی کارکنان غرق در آرایش آن‌ها به پاست.
تقریباً همه لباس‌های عروس و نامزدی این مزون‌ها برای جلوگیری از کپی برداری داخل کمدها و به دور از دسترس مشتریان مخفی شده‌اند و تا مطمئن نشوند که خریدار هستی، لباسی از این کمدها بیرون آورده نمی‌شود.
آنچه در وهله اول باید مشتریان آن را زیر و رو کنند، آلبوم‌های تبلیغی آتلیه‌های همکار آن‌هاست که خود آن‌ها هم یک داستان ناگفته‌ای است.

لباس خارجی بر تن عروس‌های داخلی

تا اینجا شاید نیمی از ماجرای پرهیاهوی مزون‌های لباس عروس را طی کرده باشید، اما تازه با انتخاب یک لباس بقیه ماجرا شروع می‌شود.

لباس هایی که همه آن‌ها برندهایی از شرکت‌های ترک را یدک می‌کشند و به سبب همان مارک‌ها، بین المللی نرخگذاری شده‌اند.

میان پوش اول تا دوم و سوم هر لباس یک دنیا اختلاف قیمت وجود دارد.

اما برای پوشیدن لباس‌های دست چندم باید حداقل چند میلیون تومان کارت کشید.

این در حالی است که با یک حساب سرانگشتی خیلی سریع می‌توان دخل و خرج این مزون‌ها را محاسبه کرد چراکه عمده هزینه راه اندازی این مزون‌ها مربوط به اجاره یا رهن مکان مورد نظر است.

از آنجا که بیشتر مزون‌های لباس عروس در چند بلوار معروف شهر متمرکز شده‌اند، اختلاف قیمت این مناطق با سایر نقاط شهر نیز بسیار قابل ملاحظه است.

البته چند نقطه‌ای از شهر هم به بازار لباس عروس معروف شده‌اند، اما غالب مزون داران زیر بار اجاره بالای واحدهایی مسکونی در بلوار فردوسی، هاشمیه، سجاد و احمدآباد رفته‌اند.

در مزون‌های لباس عروس این بلوارها لباس عروس‌هایی وجود دارد که ۵۰ تا ۱۰۰ میلیون تومان هم قیمت دارند و برای تزیین آن‌ها از سنگ‌های قیمتی استفاده شده است.

لباس هایی که برندهای معروف دنیا را با عنوان «دمتریوس»، «سامی»، «وایتسال»، «کدنا»، «پرونوویاس»، «پیوگان»، «یومزفشن»، «جیلیانس»، «سنپاتریک»، «اسپوزابلا» و برند عربی «ازیاء» دارند.

لباس عروس سه تا ۱۰۰ میلیونی

برندهایی که قیمت آن‌ها از ۲ میلیون و ۷۰۰ هزار تومان شروع می‌شود و تا ۱۰۰ میلیون تومان هم می‌رسد!

معمولاً جنس لباس عروس‌های گران ‌قیمت ترک و نگین‌های به کار رفته در آن‌ها متفاوت از سایر لباس‌های عروس است.

جنس پارچه آن‌ها غالبا ابریشمی است و نگین‌های به کار رفته در این لباس‌ها هم از سنگ‌های «درکوهی»، «توپاز»، «زمرد»، «یاقوت»، «زبرجد» و حتی «فیروزه» است.

سودآوری این بازار جذاب باعث شده تا پای کیف و کفش، تاج و تور عروس هم به مزون‌ها باز شود؛ اجناسی که آن‌ها نیز به خاطر برندشان قیمت‌های باور نکردنی دارند و بین چند میلیون تا چند ده میلیون تومان به فروش می‌رسند.

اما قصه لباس عروس در سایر مناطق شهر چیز دیگری است به طوری که در یکی از مجتمع‌های تجاری شهر که مختص لباس عروس است با ۱۰۰ هزار تومان هم می‌توان لباس عروس کرایه‌ای پیدا کرد، اما اکثر کارها قیمتی بین ۳۰۰ تا یک میلیون تومان برای اجاره پوش اول دارند.

اما آنچه در بازار پر هیاهوی مزون لباس عروس شهر خیلی جلب نظر می‌کند و تعجب برانگیز هم هست، قیمت لباس عروس براساس قدرت‌های خرید و بنیه اقتصادی مشتریان است که بدون هیچ حساب و کتاب و نظارتی سود هنگفتی را سرازیر جیب عده‌ای سودجو می‌کند.