در شطرنج سرباز دیپلمات و شجاع سرانجام می‌تواند در خانه آخر وزیر شود و با استفاده از قدرتش ورق بازی را برگرداند. در روزگاری که ورزش ما هم به دلیل سیاست‌زدگی ورزش دنیا در تنگناهای دیپلماتیک و تحریم‌ها دچار چالش است انتصاب وزیری شجاع از دل ورزش با دیپلماسی بالا و آشنا با جغرافیا و تاریخ ورزش این مرز و بوم از نان شب هم واجب تر است. اتفاقاً پرزیدنت رئیسی هم به خوبی به این مهم واقف آمده و دل از وزیران سیاسی برای ورزش کنده است. این دل بریدن از غیر ورزشی‌ها البته نیاز به تکیه بر ورزشی‌های سرشناس ،مدیر و دیپلمات دارد. وزیر ورزشی که دیروز  از مجلس رأی اعتماد گرفت علاوه بر اصلاح زیر ساخت‌های ورزش همگانی و قهرمانی در کشور باید توانایی ویژه ای در چانه زنی ، امتیاز گیری و برقراری دیپلماسی ورزشی در سطح دنیا داشته باشد. در حالی که ابرقدرت‌های دنیا از ورزش به عنوان ابزاری سیاسی و اقتصادی برای حکمرانی بهره می‌برند، ما مدت‌هاست به دلیل عدم نفوذ در جوامع بین‌المللی خیلی از کرسی‌های‌مان را از دست داده‌ایم و در بسیاری مواقع مورد ظلم قرار گرفته و حتی نتوانستیم به مقاصد مشروع خود دست یابیم. میزبانی‌ها را از دست داده‌ایم و مجبور به پرداخت هزینه‌های گزافی شده‌ایم که از جیب ملت پرداخت شده است. این برای ورزش ایران بسیار دردناک است که از تیم ۲۹ نفره پناهندگان که با پرچم IOC در المپیک توکیو به میدان رفتند، نام پنج ورزشکار ایرانی در بین آن‌ها باشد. تأسف بارتر اینکه پناهنده شدن ورزشکاران ما دقیقاً زیر سایه همین دیپلماسی ضعیف ورزشی رقم خورده است.

یک دهه از تشکیل وزارت ورزش می‌گذرد و تا به امروز سه نفر در ادوار مختلف متصدی این وزارتخانه بوده‌اند. در این میان به جز محمود گودرزی که بخشی از رزومه او با فعالیت‌های ورزشی پُر شده بود، دو وزیر دیگر یعنی محمد عباسی و مسعود سلطانی فر هیچ پیشینه‌ای در این زمینه نداشتند، گودرزی هم البته گزینه ورزشی تمام عیار و مناسبی برای وزارت نبود که اگر غیر از این بود پیش از اتمام دوره چهارساله مجبور به استعفا نمی‌شد. به گفته بسیاری از کارشناسان انتخاب وزیران قبلی کاملاً بر اساس بده بستان‌های سیاسی و مرحمت‌های جناحی بود. حمید سجادی که خود ید طولایی در ورزش قهرمانی دارد امروز با توجه به تحولات داخلی و جهانی در بحث ورزش، باید بدون ترس و حتی با قدرت لابی بالا گلیم ما را از آب گل آلود مجامع بین‌المللی دنیای ورزش بیرون بکشد و حداقل با افتخارات و دانش خود یک سرو گردن بلندتر از همتایان خود در کنفدراسیون‌های مختلف جهانی باشد.