به گزارش قدس آنلاین، خبر شهادتش را که دادند، خانه رنگ احزان گرفت، رنگ دوری‌های دور از یوسف، رنگ جای خالی پدر و نوازش‌هایی که حالا دیگر روی سر فرزندانش کشیده نمی‌شود.

دخترش می‌گوید که خانه دیگر هیچ بویی ندارد. عطر پدر انگار از دیوارها پریده، از میان لباس‌های به‌جامانده و سربند «یا حسین». پدر نیست، اما هنوز خاطراتش میان تک‌تک درودیوار خانه است.

دخترش دست می‌کشد روی قاب پدر و گونه‌هایش را می‌بوسد. تکیه می‌دهد به تمام روزهای خوبی که در کنار او گذشت و حالا نمی‌داند دور از آسمان او چگونه خودش را سرپا نگه دارد؟

می‌خواهد مثل همان روزها دست‌هایش را بگیرد و محکم او را بغل کند و نگذارد که به آخرین مأموریت برود، می‌خواهد بدود و در و پنجره‌ها را ببندد. مبهوت است. می‌گوید پدرم همیشه رفتن را به ماندن ترجیح می‌داد. ما را تنها می‌گذاشت تا همه جا امن بماند. پدرم کوه بود، حالا من فقط باید طاقت بیاورم.

کمی آن‌طرف‌تر نوای چمری مردم رومشکان را سوگوار کرده‌است؛ زنان در شهادت شهید رومیانی عزادار شده‌اند به شانه‌های اندوه، به چادرهای گل‌اندود از داغ و به‌دور چراغ شهید دخیل بسته‌اند.

تشییع شهید رومانی رزق امروز رومشکان است و حالا مردم آمده‌اند که حتی اگر شده تبرکی از تابوت شهید بردارند. شهید که باشی، دیگر همه چیز رنگ نام خدا را می‌گیرد، رنگ شفاعت را و رنگ رستاخیزی را که آبرو از «ذبح عظیم» گرفته است و از مردان خدایی که صاحبدل بودند و زنده به نفس‌های الهی.