تنها چند روز پس از اعلام «لوید آستین»، وزیر دفاع آمریکا برای تشکیل ائتلاف دریای علیه انصارالله یمن با مشارکت 10 کشور ادعایی و با نام «نگهبانان سعادت» - اما در واقع عملیات سپر دفاعی اسرائیل-، منابع غربی از بروز اختلاف در این ابتکار و احتمال فروپاشی آن خبر می دهند. طبق گزارش روزنامه دیلی اکسپرس، فرانسه، اسپانیا و ایتالیا خروج خود را از عملیات تحت فرماندهی آمریکا اعلام کرده و افزودند که آنها فقط عملیات دریایی اضافی را ذیل فرماندهی ناتو یا اتحادیه اروپا انجام می‌دهند نه آمریکا. این در حالی است که کشورهایی نظیر عربستان سعودی و امارات متحده عربی که طمع حملات موشکی و پهپادی انصارالله را چشیده اند هم از پیوستن رسمی به ائتلاف خودداری کرده اند.

مهمترین عامل در عدم استقبال از پیوستن به ائتلاف دریایی مد نظر ایالات متحده بویژه در حوزه کشورهای عربی، خودداری از درگیری دوباره با ارتش و کمیته های مردمی یمن است. از زمان تشکیل این ائتلاف آن هم بدون حضور حتی یک کشور مهم منطقه، بسیاری بر این عقیده بودند که این ایده کار آمدی چندانی نخواهد داشت و حتی اگر شکل و شمائل نظامی و امنیتی به خود بگیرد چندان در برابر انصارالله کاربرد اجرایی و عملیاتی نخواهد داشت. این در حالی بود که در همان روزهای اول شکل گیری ائتلاف دریایی، عبدالملک بدرالدین الحوثی رهبر انصارالله یمن با بیان استراتژی اتی مقاومت، اعلام کرد تا زمانیکه نوار غزه در محاصره صهیونیست ها باشد اجازه ورود هیچ کشتی تجاری به بنادر ایلات و حیفا در سرزمین های اشغالی را نخواهیم داد.

 لذا اگر ایالات متحده آمریکا بخواهد به خاک یمن تجاوز کند انصارالله تمام منافع واشنگتن در منطقه غرب آسیا و آفریقا را مورد هدف قرار خواهد داد. در واقع واشنگتن در چند ماه اخیر به خوبی دریافته که در دریای سرخ و باب المندب و حتی در اقیانوس هند نمی تواند کاری انجام دهد چراکه تمام پایگاه های این کشور همچون سیبل در تیر راس نیروهای محور مقاومت قرار گرفته است. هرچند که روز گذشته دیوید کامرون وزیر خارجه انگلیس با وقاحت تمام سعی در تهدید جمهوری اسلامی ایران داشت اما آنها نیز همانند آمریکایی ها توان انجام هیچ عملیات نظامی بر علیه محور مقاومت حتی در دریای سرخ نخواهند داشت. لندن هنوز نتوانسته پاسخ مناسبی درباره توقیف کشتی متخلف  نفتی خود در خلیج فارس را توسط نیروی دریایی سپاه پاسداران آن هم در مقابل چند ناو هواپیما جنگی خود  به منتقدان  و افکار داخلی خود بدهد؟ بنابراین سخنان لندن همانند واشنگتن تنها لب و دهن است.