یکی از شاگردان علامه محمدتقی جعفری، خاطراتی  از استادش را در طول قریب ۶ سال از میان سخنان ایشان را جمع آوری و در کتاب «یاد یار» منتشر کرده است. خاطراتی که بعضاً در حین تدریس استاد به عنوان جمله معترضه یا شاهد مثال و گاهی در حین صحبت و گفت و شنود معمولی و بعضاً در مسافرت و ...بیان شده اند. در ادامه یکی از همین خاطرات را می خوانید:

روزی زنی به من تلفن کرد و گفت من شوهری دارم و از وی نیز صاحب فرزندی هستم، انسان نیک و خوشرفتاری هم هست ولی اخیراً افکارش عوض شده و از اسلام خارج گشته است. من نمی توانم و نمی خواهم با کسی زندگی کنم که از اسلام دور شده است؛ نظر شما چیست؟ گفتم: یک روز با شوهرت به منزل ما بیایید. وقتی آمدند من بدون اینکه از اسلام حرفی زده باشم به بیان مسائل و اصول انسانی اسلام پرداختم و از او سؤال کردم که شما این مسائل را قبول دارید؟ گفت: بلی. گفتم: همه ی این مسائل و اصول، عقاید و احکام اسلامی بود که برای شما مطرح نمودم. او در شگفتی فرو رفت. سپس گفت اگر اینها اسلام است، پس من اسلام را قبول دارم. من رو به آن زن کردم و گفتم: شوهر شما اصلاً به اسلام وارد نشده بود تا خارج شود. سپس گفتم: شما در این مسائل و اصول بیندیشید تا روزی آمادگی پاسخ وجدان خود را داشته باشید.

منبع: قادری، فاضل، «یاد یار ۱۶۰ خاطره از علامه استاد محمد تقی جعفری(ره) و چند مقاله دیگر در خصوص وی»، ص۸۲، انتشارات فضیلت علم، تهران،۱۳۸۴