نمایش کیلومتر سگیاز تاریخ 6 مهرماه در سالن بهار مجتمع فرهنگی امام رضا (ع) به نویسندگی مهدی ضیاء چمنی و کارگردانی مهیار غازی و علی احمدی به روی صحنه رفت .

این اثر که به نظر میرسد در قالب یک کار کارگاهی و نمایش تجربی ساخته و پرداخته ی اجرای عمومی شده است را نمیتوان در رده آثاری که از اسم آدمهای اطراف آن انتظار داشت ، قرار داد . هر چند رده پای کارگردانی بزرگ ترهای این گروه به خوبی در این کار به چشم می خورد .

کیلومتر سگی داستان یک پمپ بنزین دور افتاده را روایت می کند که آدمها به بهانه های مختلف و داستان های متفاوت سر و کارشان به آنجا می افتد و قبل از رسیدن به آن بنزین ماشین هایشان تمام می شود . اما چیزی که در این میان قابل توجه است بی شباهت بودن کاراکترها به یکدیگر و پرهیز از درگیری با روایت کلی داستان است . به زبان ساده تر آدم های اپیزود اول و دوم داستان های نامشخص و ناتمامی را روایت می کنند که به نوعی گره ارتباط با مخاطب را گم کرده اند . از این رو می توان گفت کیلومتر سگی نقص شدیدی در قصه گویی دارد و از جانب روایت ضربات پیاپی خورده است . عدم پرداخت دقیق شخصیت ها ، بی دلیل و پیشینه بودن اخراج کارمند اول پمپ بنزین ، روی کار آمدن نفر دوم و پس از آن بازگشت دوباره مرد اول در هیئتی متفاوت به پمپ بنزین مسائلی است که به درستی به مخاطب عام فهمانده نشده اند و شاید بتوان گفت باعث از دست رفتن امید مخاطب شده است .

جنگ قدرت کاراکتر زن نماینده قشر سرمایه دار و صاحب منصب در ابتدا به نظر می آمد که حرف هایی برای گفتن داشته باشد اما متأسفانه آن هم نیامده از دست رفت تا اندک بارقه امید نسبت به مبهم نبودن حتی یک شخصیت به تاریکی تبدیل شود . البته همه این انتقادات نباید برای کار اول این گروه جوان باعث بی انگیزگی شود ، چرا که همین جرآت شرکت در جشنواره تئاتر استانی رضوان و اجرای عمومی آن گواه بسیاری از زحمات این گروه نوپا است و باید که بر اینها ارج نهاده شود . اگر تجربه اندوزی در کنار عنصر آموزش قوی به درستی قرار گیرد میتوان به آنها به عنوان نسل مناسب جایگزین تئاتری های کنونی امیدوار بود .

کیلومتر سگی با تمام انتقاداتی که به آن وارد است بر خلاف بسیاری از آثار این روزهای تئاتر مشهد نمایشی جمع و جور و سر راست است . طراحی لباس مناسب ، استفاده دقیق از امکانات کم بضاعت نورپردازی سالن بهار ، بیان مناسب و شوخی های کلامی گاه و بیگاهی که به مذاج برخی از مخاطبان خوش می آمد را می توان از نکات برجسته این اثر دانست . به زعم بسیاری از افراد استخوان خورد کرده ی تئاتر مشهد برای این اثر زحمات فراوانی کشیده شده است و باید این تلاش را تقدیر کرد و خسته نباشید را در کنار آرزوی پیشرفت منوط به آموزش قرار داد .

در پایان یک نکته حائز اهمیت که می تواند در قالب یک پیشنهاد برای این جوان ها مطرح شود آن است که امید داریم مثل خیلی تازه از راه رسیده ها و خاک صحنه نخورده ها در باد یک اجرای عمومی نخوابند و همیشه این حرف بزرگ ترها را به یاد داشته باشند که انسان تا لحظه مرگ مسائل بسیار زیادی برای دانستن و آموختن دارد .