امام‌ حسين‌ (ع) وارث‌ اوصاف‌ جدش‌ و پدرش‌ امام‌ علي‌ و مادرش‌ فاطمه‌ زهرا است و بی شک يكي‌ از صفات‌ به‌ ارث‌ رسيده‌ به‌ امام‌ حسين‌ (ع) صفت‌ زيباي‌ِ شجاعت‌ و شهامت‌است‌؛ چنانچه شرایط نبرد در صحنه ی کربلا برای امام (ع) بسیار دشوار و سخت بود چرا که عطش شدید و کشنده، هوای سوزان، مصائب از دست دادن فرزندان و اصحاب، تنهایی و غربت و عوامل دیگر همه و همه دست به دست هم داده بودند و عرصه را بر عزیز فاطمه تنگ کرده بودند.

به فرمان عمر سعد چند تن از شجاعان دشمن به میدان تاختند، اما لحظاتی نگذشت که همه ی آنان در برابر شمشیر آتشبار سیدالشهدا (ع) به خاک هلاکت افتادند. عمر سعد دریافت که در نبرد تن به تن احدی در برابر فرزند امیرالمؤمنان (ع) تاب مقاومت ندارد، از این رو فرمان حمله ی عمومی را صادر نمود.

امام حسین (ع) به طرف دشمن حمله برد در حالیکه این رجزهای حماسی را می خواند:

اَنَا الحُسینُ بنُ عَلی             اَلَیتُ اَن لا اَنثَنی

اَحمی عِیالاتِ اَبی                اَمضی عَلی دینِ النَّبیّ

«من حسین پسر امیر مؤمنان علی هستم؛ سوگند یاد کرده ام که در برابر ستمگران سر فرود نیاورم. از خاندان پدرم حمایت می کنم و در راه دین جدّم رسول الله جان می دهم.»

عمر سعد پس از شنیدن این سخنان بر قوم خود فریاد برآورد که:

«وای بر شما! آیا نمی دانید که با چه کسی می جنگید؟! این پسر اَنزَعُ البَطین و کشنده عرب، علی بن ابیطالب است.»

در این هنگام چهار هزار کمان دار آن حضرت را هدف قرار دادند و آنقدر تیر به جانب بدن امام (ع) رساندند که بدن آن حضرت پر از تیغ گشته بود.

در شجاعت امام حسین (ع) همین بس که امام باقر (ع) فرمود:

«بدن اباعبدالله بیش از سیصد و بیست زخم، آن هم در قسمت جلو بدنش برداشت زیرا که او هرگز پشت به دشمن نمی کرد.»

یکی از حاضران، شجاعت و قوّت قلب امام (ع) را این چنین توصیف کردند:

فَوَ اللهِ ما رَأیتُ مَکثُوراً قَطُّ قَد قُتِلَ وَلَدَهُ وَ اَهلُ بَیتِهِ وَ صَحبِهِ اَربَطُ جَأشاً مِنهُ؛ سوگند به خدا هرگز شخص مصیبت زده و دل شکسته ای که فرزند و خویشان و اصحابش کشته شده باشند، ولی این گونه مانند حسین (ع) قوت قلب و خلل ناپذیر باشد، ندیده بودم.

آخرین مناجات سیدالشهدا (ع)

هنگامی که حضرت سیدالشهدا (ع) با بدن غرق به خون از پشت اسب به زمین افتادند، این چنین با خدای خویش مناجات می کرد:

صَبراً عَلی قَضائِکَ یا رَبِّ، لا إلهَ سِواکَ یا غِیاثَ المُستَغیثین، ما لی رَبُّ سِواکَ وَ لا مَعبُودُ غَیرَکَ، صَبراً عَلی حِلمِکَ، یا غیاثَ مَن لا غیاثَ لَهُ، یا دائماً لا نَفادَ لَهُ، یا مُحیِیَ المُوتی، یا قائماً عَلی کُل نَفسِ بِما کَسَبَت، اُحکَم بَینی وَ بَینَهُم وَ اَنتَ خَیرُ الحاکمین؛ در برابر قضای تو صبر می کنم، ای پروردگار من! معبودی جز تو نیست، ای پناه بی پناهان! ای خدایی که ابدی و دائمی هستی و مردگان را زنده می کنی، ای آگاه و شاهد و ناظر بر تمام کردار و افعال مخلوقات! تو خود میان من و این گروه حکم کن که تو بهترین حکم کنندگانی.

منابع:

1-سید محسن امین عاملی. اعیان الشیعه، ج1: 609.

2-محدث قمی. نفش المهموم: 190.

3- علامه مجلسی، بحارالانوار، ج44: 50.

4-مقرم، مقتل الحسین (ع): 283.

*سید علی حسینی، کرامات و مقامات عرفانی امام حسین (ع): 43-45، 50.