عظمت شخصیت و نهضت امام حسین (ع) در احادیث و روایات پیامبر اکرم(ص) و ائمه طاهرین از زوایای متعددی منعکس شده است و از این رو امامان شیعه (ع) برای زنده و جاوید نگه داشتن نهضتخونین امام حسین (ع)، سعی و تلاش فراوانی نمودند که این کوشش در سخنان و روایات آنان به خوبی مشهود است؛ چنانچه شاید تنها اشاره به اندکی از سخنان امام صادق (ع) خالی از لطف نباشد چنانچه مرتضی اسماعیل زاده در این باره می نویسد: امام صادق (ع) به عنوان رئیس مذهب شیعه و امامی که بیشترین دستورات را در زمینه های مختلف اسلام در مسائل اجتماعی، سیاسی، فرهنگی دارند، ارادت وصف ناپذیری نسبت به جد بزرگوارشان امام حسین (ع) داشتند. آنقدر این امام همام به امام حسین (ع) عشق و ارادت داشتند که یکی از یاران ایشان بنام عبدالله بن سنان نقل می کند: «روز عاشورایی به حضور امام صادق (ع) رسیدم، آن حضرت را با رنگ پریده و بسیار غمناک، در حالیکه اشک چون مروارید از چشم مبارکشان جاری بود یافتم، علت آن وضع را سؤال کردم. فرمودند: مگر نمی دانی در چنین روزی جد ما حسین (ع) شهید شده است.» و همین امام همام (ع) بودند که حکم بر گریه بر امام حسین (ع) صادر فرمودند که این دستور امام (ع) در میان فقهای شیعه به صورت یک فتوای فقهی رواج پیدا کرده است. ا
مام صادق (ع) فرمودند: «اِنَّ البُکاءَ مَکرُوه کُلِّ لِلعَبدِ فُی کُلِّ ما جَزَعَ ما فَلا البُکاءَ وَ الجَزعَ عَلی الحُسَین بنِ عَلیّ فَاِنَّهُ فِیهِ ما جورٌ: همانا گریستن و بی تابی کردن در تمام ناملایمات و مصائب ناپسند است مگر در مصیبت حسین بن علی، که آدمی در این گریه و جزع پاداش نیز خواهد داشت.»
آن امام همام (ع) آنقدر عشق و علاقه به ابی عبدالله داشتند که در هر فرصت و موقعیتی سعی داشتند این علاقه ی درونی را ابراز نمایند و همگان را متوجه این واقعه ی عظیم عاشورا و حماسه ی کربلای حسین نمایند. نقل است که وقتی منصور دوانیقی از خلفای جور و هم عصر امام (ع)، دستور داد تا خانه ی امام صادق (ع) را در مدینه به آتش بکشند، وقتی که خانه آتش گرفت، زن و فرزندان و اعضای خانواده ی امام (ع)، مضطرب شدند و شیون و ناله سر دادند بعد از اینکه امام صادق (ع) آتش را خاموش کرد و ساکنان خانه را دلداری و تسکین داد و به اصطلاح قضیه را فیصله داد، فردای آن روز چون یکی از شیعیان به دیدار امام رفت، آن حضرت را اندوهگین و گریان می بیند و وقتی علت را سؤال می نماید، امام می فرماید: «وقتی خانه آتش گرفت؛ زنان و دختران پریشان شدند و از این اطاق به آن اطاق می گریختند در حالیکه من در کنار آنان بودم، اما با دیدن این صحنه به یاد زنان و کودکان جدم حسین (ع) در روز عاشورا افتادم که مورد هجوم دشمن قرار گرفتند و آنان فریاد می زدند: «خانه ی ظالمان! را بسوزانید» نکته ی قابل توجه و تعمق این است که در این واقعه امام صادق (ع) شکوه از سوختن خانه و اضطراب اهل بیت خویش نمی کند، بلکه ناله و شکوه ی ایشان از سوزاندن خیام حسینی در روز عاشورا است.
به قدری امام صادق (ع) برای جد بزرگوارشان امام حسین (ع) ارزش و اهمیت قائل بودند که مکررا دستور بر گریستن بر مصائب آن حضرت می دهند. همچنین در سیره ی این امام همام (ع) آمده است که به ابوهارون مکفوف- از شعرای آن دوران- دستور می دهد مرثیه ای بسراید که آنگاه که وی مرثیه را می خواند، مشاهده می نماید که امام (ع) سخت گریه می کند، متوجه می شود از صدای گریه ی امام صادق (ع)، زنانی که پشت پرده حضور دارند صدای خود را به گریه و شیون بلند کرده اند که در اینجا امام می فرماید: «من انشد فی الحسین (ع) شعرا، فبکی و ابکی عشرا، کتب له الجنّه...».
امام صادق (ع) در بین تمام ائمه ی هدی (ع) بیشترین دستور را مبنی بر احیاء و زنده نگه داشتن نام حسین (ع) دارند و یکی از بهترین راه ها را مداومت بر خواندن زیارت عاشورا می دانند.
صفوان- یکی از یاران و شیعیان امام صادق (ع)- نقل می کند که آن امام همام (ع) راجع به فواید زیارت عاشورا چنین فرمودند: «بر خواندن این زیارت (عاشورا) مواظب باش. پس به درستی که من، ضامن قبولی زیارت کسی هستم که از دور و نزدیک این زیارت را بخواند، که سعی او مشکور باشد، سلام او به آن حضرت برسد و محجوب نماند و حاجت او از طرف خدا برآورده شود و به هرچه که خواهد برسد و خدا او را نومید نگرداند. ای صفوان این زیارت به این مضمون از پدرم یافتم و پدرم از پدرش علی بن الحسین و او از حسین (ع) و حسین (ع) از برادرش حسن (ع) و حسن (ع) از پدرش امیرالمؤمنین امام علی (ع) و امام علی (ع) از پیامبر (ص) و پیامبر (ص) را از جبرئیل و جبرئیل از خدای متعال با همین مضمون. همانا خدای عزّوجل به ذات مقدس خود قسم خورده که هر کسی حسین (ع) را به این جملات زیارت کند چه از راه دور و چه از راه نزدیک و چه از راه نزدیک و سپس دعای بعد از آن بخواند، زیارت او را مقبول می کنم و درخواست او را به هر قدر که باشد برمی آورم، پس از حضور من با نومیدی برنمی گردد و او را با چشم روشن و حاجت برآورده شده و فوز بهشت و آزادی از دوزخ برمی گردانم و شفاعت او را در حق هر کسی که شفاعت کند- جز در مورد دشمنان خاندان پیغمبر- می پذیریم.»
نظر شما