انسانی که به یاد خدا باشد هم وظائف خود را برای رسیدن به لقاء اللّه به درستی انجام می دهد و هم از معصیت و نافرمانی اجتناب می کند، زیرا یاد خدا یعنی توجه به سرچشمه قدرت روحی و معنوی و عامل سعادت و کمال؛ از این رو باید دانست یاد خداوند متعال دارای آثار فراوانی می باشد چنانچه در این باره نقل شده است که امیرالمومنین على (عَليه السَلام) فرموده اند :اَلذِّكرُ يونِسُ اللُّبَّ وَ يُنيرُ القَلبَ و َيَستَنزِلُ الرَّحمَةَ؛ ياد خدا عقل را آرامش مى دهد، دل را روشن مى كند و رحمت او را فرود مى آورد؛ و نیز بیان می دارند: اُذكُرُوا اللّه ذِكرا خالِصا تَحيَوابِهِ أَفضَلَ الحَياةِ و َتَسلُكوا بِهِ طُرُقَ النَّجاةِ؛ خدا را خالصانه ياد كنيد تا بهترين زندگى را داشته باشيد و با آن راه نجات و رستگارى را به پيماييد.

همچنین امام صادق (عَليه السَلام) فرموده اند: خداى عزوجل به موسى وحى كرد: اى موسى در هيچ حالى مرا فراموش نكن و به ثروت زياد شاد نشو، زيرا از ياد بردن من دلها را سخت مى كند و همراه ثروت زياد، گناهان زياد است؛ و نیز حضرت محمد (صَلی الله عَلیه وَ آله) بیان داشته اند: ما مِن ساعَةٍ تَمُرُّ بِابن آدَمَ لَم یُذکَر اللهُ فیها إلّا حَسِرَ عَلَیها یَومَ القیامَةِ؛ هر لحظه ای که بر فرزند آدم بگذرد و او به یاد خدا نباشد روز قیامت حسرتش را خواهد خورد؛ و همچنین امام جواد (عَلیه السَلام) فرموده اند: الْقَصْدُ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى بِالْقُلُوبِ أَبْلَغُ مِنْ إِتْعَابِ الْجَوَارِحِ بِالْأَعْمَال‏؛ رو آوردن به سوى خداى تعالى با دل، از به رنج انداختن بدن در طاعت الهی مؤثرتر است.

منابع:

1-تصنیف غررالحکم و دررالکلم: 189.

2-بحارالأنوار، ج 75: 39، 364.

3-تحف العقول:202، 493.

4-كافی، ج8: 45.

5-نهج الفصاحه:707.