به گزارش قدس آنلاین به نقل از ایسنا در اصفهان، مصطفی مستور در مراسمی که 15 آذرماه برای بزرگداشت او در دانشگاه اصفهان برگزار شد، اظهار کرد: پل آستر می‌گوید «داستان تنها جایی است که دو فرد غریبه می‌توانند با صمیمیت مطلق با هم ملاقات کنند؛ نویسنده و خواننده».

او افزود: خواننده می‌تواند در کلمات نویسنده، او را ملاقات کند. اگر نویسنده اصیل باشد و صادقانه بنویسد، تلاش می‌کند تا روح خود را در کلمات و نوشته خود منعکس کند. این همان حسی است که به آن صمیمیت می‌گویند، هیچ واژه‌ای به اندازه صمیمیت نمی‌تواند نزدیک شدن دو روح را با هم منعکس کند، حتی عشق.

نویسنده «استخوان‌های خوک و دست‌های جذامی» اظهار کرد: نویسنده سعی می‌کند بر روی مشترکات بنیادین خود و خواننده دست بگذارد. مردم با تمام تفاوت‌هایی که با هم دارند، یک سری وجوه مشترک نیز با هم دارند. احساسات، جنبه‌های مشترکی است که ساحت انسانی را می‌سازند و انسان‌ها را در طول تاریخ و در تمام موقعیت‌های جغرافیا با هم متحد می‌کند.

مستور خاطرنشان کرد: همه انسان‌ها غمگین می‌شوند، از مرگ می‌ترسند، پرسش می‌کنند و .. . اگر نویسنده روی این مشترکات دست بگذارد، خواننده او را در نوشته‌هایش ملاقات خواهد کرد.

او با بیان اینکه نویسنده هیچ برتری‌ای نسبت به خواننده ندارد، ادامه داد: نویسنده تنها وقت پیدا کرده و نوشته و خواننده این فرصت را پیدا نکرده است. نوشتن تنها به معنی این است که نویسنده مشترکات میان افراد را می‌نویسد.

نویسنده «روی ماه خداوند را ببوس» تصریح کرد: نویسنده‌های موفق کسانی هستند که روح خود را صیقل می‌دهند تا خواننده خود را به وسیله کلمات در نوشته آنها ببیند. بنابراین زمانی که متنی را می‌خوانید و از آن لذت می‌برید، به دلیل آن است که خود را در آن می‌بینید. بزرگترین نویسنده‌ها مانند داستایوسکی، سلینجر، چخوف و ... توانستند باعث شوند خود را بهتر و واضح‌تر ببینیم.

مستور با اعتقاد بر اینکه ادبیات باید بر مشترکات انسانی تأکید کند، اظهار کرد: اگر نویسنده در مورد مرگ، عشق، رنج و ... بنویسد، هیچ انسانی وجود نخواهد داشت که این موضوعات را متوجه نشود. ادبیاتی که با این موضوعات نوشته می‌شود، ادبیات جهانی است.

او اظهار کرد: نویسنده در کلماتش خود را نشان می‌دهد و به همین دلیل است که سلینجر تمایل نداشت تا تصویرش حتی پشت جلد کتابش باشد.

این نویسنده همچنین گفت: نویسنده باید خودش باشد و از روی دست خودش تقلب کند، نویسنده باید دغدغه‌های زندگی خود را بنویسد، چرا که تمام زوایای آن را می‌شناسد. برای نوشتن داستان حتماً نباید از زندگی روزمره خارج شد؛ می‌توان از دل روزمرگی، داستان مناسب نوشت.

مستور در پاسخ به این پرسش که یک نویسنده چه زمان باید نوشته‌های خود را منتشر کند، گفت: نویسنده باید زمانی نوشته خود را منتشر کند که به نظر خود بهترین و متفاوت‌ترین اثر طول تاریخ را نوشته است.