در این باره روایت شده است که علی بن حسن بن فضال از پدرش و او از قول امام رضا (عَلیه السَلام) نقل می کند که این امام همام فرمودند: هر کس که مصائب ما را به یاد آورد و بگرید و یا کسی را بگریاند، در روزی که چشم ها گریان است، چشمانش گریان نخواهد بود و هر کس در مجلسی بنشیند که امر ما در آن احیا و یاد می شود، در روزی که قلب ها می میرند، قلبش نخواهد مُرد و همچنین بکربن محمد ازدی می گوید: امام صادق (عَلیه السَلام) به من فرمود: شما خاندان آیا زمانی که گرد هم می نشینید، ذکر احادیث ما را می نمایید؟

عرض کردم: جام به فدایت، آری.

پس حضرت فرمودند: به راستی که این گونه از مجالس را دوست دارم و بدان علاقه مندم. آری، امر ما را زنده کنید، زیرا هر کس ما را یاد کند یا نزد او یادی از ما بشود و به اندازه ی بال مگسی از دیده اش اشک جاری گردد، خداوند همه ی گناهان او را اگر چه به اندازه ی کف دریا باشد، مورد بخشش خود قرار می دهد و نیز از امام این امام همام روایت شده است که فرموده اند: مَن ذُکِرنا عِندَهُ فَفاضَت عَیناهُ، حَرَّمَ اللهُ وَجهَهُ عَلَی النَّارِ؛ کسی که به یاد ما چشمانش اشک آلود شود، خداوند چهره اش را بر آتش جهنم حرام می کند.

منابع:

1- شیخ حر عاملی. وسائل الشیعه، ج 14ک 502، 509.

2- شیخ صدوق. ثواب الاعمال: 415- 416.

3- آسوده. هشدارهای غیبی: 528.