در این باره از حضرت محمد (صَلى الله عَليه وَ آله) روایت شده است که ایشان فرموده اند: کسی که دیدگانش از ترس خداوند گریان شود، به ازای هر قطره اشکی که از چشمانش جاری شود، قصری آراسته در بهشت دارد که با دُر و گوهر تزیین شده است که هیچ چشمی تا حال ندیده باشد و بر دل هیچ بشری خطور نکرده باشد، و از امام صادق (عَلیه السَلام) نقل شده است: براستی آدمی بخاطر زیادی گناهان خود، فاصله اش با بهشت، بیشتر از زمین است تا عرش پروردگار و این فاصله کم نمی شود مگر اینکه از ترس خداوند عزوجل به خاطر پشیمانی از گناهان خود گریه نماید تا به تدریج از فاصله میان او و بهشت از یک پلک چشم به پلکِ دیگر چشم نزدیکتر گردد. همچنین از این امام همام روایت شده است که ایشان بیان داشته اند: خدای متعال به موسی (ع) وحی فرمود که بندگان من به سه روش می توانند به من تقرب جویند: زهد پیشه کردن در دنیا، پرهیز از محرمات و اشک ریختن از خوف و خشیت من.

پس موسی (ع) عرض کرد: هر کس چنین نماید چه پاداشی دارد؟

خداوند متعال فرمود: زهدپیشگان در دنیا، همانا حاکمان در بهشت می باشند و پرهیزکاران از محرمات من از حسابرسی در امان می باشند و اشک ریزان از بیم و ترس من (به موجب گناهانشان) در جایگاه رفیق اعلا جای دارند و هیچ کس در آن جایگاه شریک آن ها نمی باشد.

منابع:

1- علامه مجلسی. بحارالانوار، ج 93: 328- 329؛ ج 13: 352.

2- رسولی محلاتی. راهنمای بهشت: 94، 96.