عفو، یک نوع نرمش قهرمانانه و روش بزرگوارانه و برخورد مهربانانه است که از بلند نظری، سعه صدر، بردباری و متانت اخلاقی فرد حکایت می کند که علاوه بر آثار دنیوی دارای آثار اخروی فراوانی نیز می باشد؛ چنانچه در این باره حضرت محمد (صَلى ‏الله ‏عَليه‏ وَ ‏آله) می فرمایند: إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ نَادَى مُنَادٍ مَنْ كَانَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ فَلْيَدْخُلِ الْجَنَّةَ فَيُقَالُ مَنْ ذَا الَّذِي أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ فَيُقَالُ الْعَافُونَ عَنِ النَّاسِ؛ هنگامى كه بندگان در پيشگاه خدا مى ‏ايستند، آواز دهنده ‏اى ندا دهد: آن كس كه مزدش با خداست برخيزد و به بهشت رود. گفته مى ‏شود: چه كسى مزدش با خداست؟ مى ‏گويد: گذشت كنندگان از مردم؛ و نیز در جایی دیگر می فرمایند: مَن كَثُرَ عَفوُهُ مُدَّ فى عُمُرِهِ؛ هر كس پر گذشت باشد، عمرش طولانى شود؛ و همچنین اشاره می دارند: از يكديگر گذشت كنيد، تا كينه‏ هاى ميان شما از بين برود.

علاوه بر این امیرالمومنین على (عَليه ‏السَلام) می فرمایند: شَرُّ النّاسِ مَن لا يَعفو عَنِ الزَّلَّةِ و َلا يَستُر ُالعَورَةَ؛ بدترين مردم كسى است كه خطاى ديگران را نبخشد و عيب را نپوشاند؛ و نیز از پيامبر (صَلى الله عَليه وَ آله) روایت شده است که ایشان بیان داشته اند: مَن يَغفِر يَغفِرِ اللّه‏ُ لَهُ وَ مَن يَعفُ يَعفُ اللّه‏ُ عَنهُ؛ هر كس از خطاها درگذرد، خدايش از او درگذرد و هر كس گذشت كند خدا نيز از او گذشت كند.

منابع:

1-دیلمی، اعلام الدين:‏315.

2-آمدی، غررالحکم و دررالکلم: 245.

3-علامه مجلسی، بحارالانوار، ج64: 266.

4-نهج الفصاحه:385، 734.