تهدیدی که سبب می‌شود با کاهش و افزایش قیمت آن، کشور با تب و لرز اقتصادی روبه‌رو شود؛ موضوعی که اخیراً نیز با کاهش آن به یکباره کشور حتی در قانونگذاری برای بودجه سال آینده با اما و اگرهای تعیین قیمت پایه نفت برای تحقق بودجه روبه‌رو شده است . همین دلایل حکم می‌کند، دولتها نگاه خود را به نفت تغییر دهند و به این فرصت توسعه ای که ثروتی عظیم برای سعادت و خوشبختی هر چه بیشتر نسل امروز و فردای ایران زمین است، به صندوقی برای اداره کشور نگاه نکنند. برای تحقق این مهم باید دولت به سمت بهره برداری مطلوب از سرمایه انسانی هدایت شود. سرمایه ای که بی تردید با تکیه بر آن می‌توان حتی از ظرفیتهای نداشته فیزیکی هم بهره برداری کرد؛ زیرا فکر مهمترین عامل در پیشرفت و ترقی است و با بهره گرفتن از دانش فنی همین افکار است که می‌توان سرمایه انسانی را در پیشبرد معادلات سهیم دانست؛ موضوعی که اگر پس از تبدیل کردن اقتصاد ایران به اقتصاد دولتی مدنظر قرار می‌گرفت، متأسفانه با انتصابهای بی برنامه و عدم رعایت شایسته سالاری در مدیریت بنگاه های اقتصادی دولتی، ظرفیت اقتصادی کشور نتوانست به جایگاه واقعی اش برسد. از سوی دیگر اقدامهای درخور توجهی در ایجاد شرکتهای جدید در دستور کار قرار گرفت، اما همین ظرفیتهای جدید اقتصادی به وجود آمده هم دستخوش برخی تصمیمات خلق الساعه شد و در نهایت کشور نتوانست از فرصتهای اقتصادی گذشته و جدید به نحو مقتضی بهره برداری کند. امروزه به دلیل افزایش تعداد مراکز علمی و دانشگاه ها، سطح سواد جامعه بالاتر رفته و حتی برخی مراکز آموزشی پایشان به روستاهای بزرگ هم باز شده و این یعنی سرمایه انسانی در کشور ما دارای غنای محتوایی شده است؛ موضوعی که با مدیریت صحیح و هدایت مطلوب و ساماندهی مناسب از این گنج توسعه ای می‌توان کشور را از بسیاری مشکلات رها کرد و توسعه و تعالی جامعه را تضمین کرد. آنچه که در این زمینه بسیار مهم است، اینکه دولتها نباید این سرمایه های انسانی را به حال خودشان رها کنند و باید برای آنها بر اساس توانمندی هایشان و نیاز جامعه برنامه ریزی دقیق به عمل بیاورند. در گذشته فرایند جذب نیروی انسانی با حساسیت و دقت خاصی توسط صاحبان صنایع در دستور کار قرار می‌گرفت؛ به گونه ای که برخی مدیران صنایع به سراغ دانشجویان نخبه می‌رفتند و حتی هزینه سال آخر  تحصیل  دانشجو را به شرط همکاری با آن شرکت پس از دانش آموختگی و گذراندن خدمت سربازی پرداخت می‌کردند، اما امروز این استعدادیابی ها ضعیف  انجام می‌شود و نیروهایی که دارای توانمندی هستند، بنا به شایستگی علمی شان در داخل کشور کمتر مورد بهره برداری قرار می‌گیرند؛ موضوعی که سبب یک نوع هدر رفت سرمایه انسانی در داخل کشور می‌گردد و در عین حال در خارج از کشور استعدادیابی بسیار بهتر صورت می‌گیرد و همین نکته سبب شده که بسیاری از نخبگان ایرانی ستارگان علم و دانش و فناوری در بسیاری از کشورهای توسعه یافته محسوب شوند.  بر این اساس باید سطح وابستگی به نفت جایش را به بهره وری از نیروی انسانی کارآمد بدهد و با بهره بردن از توانمندی های داخلی، شرایطی تعریف شود که به نیازهای داخلی پاسخ داده شود تا کشور ازسطح  وابستگی به نفت  کاسته شود و با این ساز و کار ما برای نفت تصمیم گیری کنیم و اجازه ندهیم که نفت برای ما تصمیم گیری کند.