در این­ باره روایت شده است شخصی از امام صادق (عَلیه السَلام) پرسش نمود: سرورم؛ آیا نزول بلا بر مؤمن به خاطر گناهان اوست؟

آن حضرت در پاسخ فرمودند: لا، وَلکِن لِیَسمَع اَنینَهُ وَ شَکواهُ وَ دَعاءَهُ لِیَکتُبُ لَهُ الحَسَناتِ وَ یَحُطِّ عَنهَ السَیِّأت؛ خیر، بلکه خداوند می ­خواهد ناله ­ها و شکوه­ ها و خواهش­ ها و دعاهای او را بشنود، تا برای او حسنه و فضیلت بنویسد و گناهانش را محو کند.

همچنین عالم آل محمد در جایی دیگر می ­فرمایند: همانا برای بنده خدا درجات و مقاماتی در پیشگاه خداوند است که راه رسیدن به آن جایگاه، تن دادن و تحمل رنج و مصیبت و گاه از بین رفتن اموال یا بلا و دردی در جسم انسان در راه خداوند متعال خواهد بود.

از این رو در بعضی از روایات، بلاها و امراض و گرفتاری ­های دنیوی برای انسان­ ها رحمت الهی معرفی شده است، چنان­که امام رضا (عَلیه السَلام) در این­ باره بیان می­ دارند: اَلمَرَضُ لِلمُؤمِنِ تَطهیرُ وَ رَحمَةٌ وَ لِلکافِرِ تَعذیبٌ وَ لَعنَة؛ وَ اِنّ المَرَضَ لایَزالُ بِالمُؤمِنِ حَتی لایَکُونَ عَلَیهِ ذَنبٌ؛ بیماری برای مؤمن پاک شدن از گناه و رسیدن به رحمت الهی است و برای کافر عذاب و لعنت؛ به همین جهت گاه بیماری از انسان مؤمن دور نمی ­گردد تا او کاملاً از گناه پاک و پاکیزه شود.

منابع:

1-دیلمی، اعلام ­الدین: 435.

2- غزالی، مشکاة الانوار: 298.

3- شیخ حرعاملی، وسایل­الشیعه، ج 2: 624.

4- ناطقی، نقش دین در سلامت جامعه: 91- 90.