ثقة‌الاسلام کلینی در کتاب گرانسنگ کافي (یکی از چهار کتاب حدیثی مهم تشیع) نوشته است: سليمان‌بن جعفر جعفري گويد به همراه امام رضا(ع) به دنبال انجام کاري بودم. پس (از انجام کار) خواستم به منزل برگردم، حضرت فرمود: «از اين تصميم منصرف شو، با من باش و امشب را نزد من بمان.»
با ايشان رفتم. هنگام غروب آفتاب بود که حضرت وارد خانه شد و ديد که غلامانش مشغول ساختن اتاقک‌هايي از گل براي نگهداري علوفه چهارپايان و چيزهاي ديگر هستند.
در اين هنگام چشم حضرت به کارگر سياهي افتاد که از غلامان حضرت نبود. فرمود: «اين مرد که با شماست چه مي‌کند؟» گفتند: «کمکمان مي‌کند و (در برابر آن) چيزي به او مي‌دهيم.» فرمود: «آيا اجرتش را با او طي کرده‌ايد؟» گفتند: «نه. او به هرچه عطايش کنيم رضايت مي‌دهد.» حضرت به‌شدت خشمگين شد.
گفتم: «فدايت شوم، چرا خود را ناراحت مي‌کنيد؟» فرمود: «من بارها اينها را از چنين کاري نهي کرده‌ام (و دستور داده‌ام) کسي را به کاري وادار نکنند جز آنکه اجرتش را طي کنند. بدان که هر کس برايتان کاري انجام داد بدون آنکه اجرتش را طي کنيد بعداً اگر سه برابر اجرتش را هم به او بدهيد تصور مي‌کند که کم داده‌ايد! اما اگر با او طي کنيد، سپس همان اجرت را به او بدهيد از شما بابت اداي اجرت تشکر خواهد کرد و در اين صورت اگر به اندازۀ دانۀ (گندمي) به او اضافه بدهيد، آن‌را از سوي شما مي‌داند (و با ديدۀ تشکر به شما نگاه مي‌کند) و معتقد است که شما به او اضافه داده‌ايد.»
منبع: کتاب مستدرک عوالم‌العلوم، محقق: آيت‌الله سيد محمدباقر موحد ابطحي اصفهاني، انتشارات بنیاد بین‌المللی فرهنگی هنری امام رضا
نظر شما