از این رو نقل شده است که روزی مردی از انصار خدمت امام حسین (عَلیه السَلام) رسیده و اظهار حاجت نمود. پس حضرت فرمودند: ای برادر؛ نیاز و حاجت خودت را به زبان نیاور و بر کاغذی بنویس.

پس آن مرد نوشت که فلانی از من پانصد دینار طلب دارد و اصرار دارد که هم­ اکنون باید پرداخت نمایم، اما برای من مقدور نیست؛ پس اگر ممکن است شما با او صحبت نمایید تا به من اندکی مهلت و فرصت دهد.

امام حسین (عَلیه السَلام) پس از خواندن آن نوشته به داخل منزل تشریف بردند و کیسه­ ی پولی را که محتوای آن هزار دینار بود آورده و به او دادند و فرمودند: با پانصد دینار آن قرضت را ادا کن و پانصد دینار دیگر را دست­ مایه و وسیله­ ی گذران زندگی و معاش خود قرار ده و سپس بیان داشتند: اگر در زندگی دنیا و فراز و نشیب­ های آن نیازی پیدا کردی از هرکسی درخواست کمک نکن. پس شایسته است به سه نفر اظهار حاجت نمایی:

1- به کسی که در زندگی متدین و متعهد است و به دین و آیین خود به راستی پایبند است.

2- به کسی که به راستی جوانمرد است و صاحب بذل و بخشش و بزرگی و بزرگ­ منشی است.

3- به کسی که در زندگی اصیل و ریشه ­دار است و دارای اصل و نسب و تبار درستی است.

پس آدم دیندار و خداشناس به خاطر دین و خداپرستی، آدم جوانمرد به واسطه خصلت جوانمردی و ویژگی مردانگی­ اش و شخص اصیل و نسب ­دار و دارای حسب درست بر اثر بزرگ ­منشی که دارد، برای رفع مشکل تو اقدام می­ کنند و آبروی تو را حفظ می نمایند.

منابع:

1- علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 78: 118.

2- ناطقی، نقش دین در سلامت جامعه: 161- 162.