سفرهای متعدد مقامهای دو کشور از جمله سفر اخیر ژنرال رحیل شریف، رئیس ستاد مشترک ارتش پاکستان به کابل ،حکایت از آن دارد که دو کشور در تلاشند تا دوره جدیدی از روابط دو جانبه را آغاز کنند که بر خلاف گذشته، بر پایه اعتماد متقابل و تکیه بر منافع مشترک شکل گرفته باشد.اما با توجه به پیشینه روابط کابل واسلام آباد ومسایل وحوزه‌های تنش زایی که میان دو کشور وجود دارد، آیا می‌توان امیدوار بود که دو کشور بتوانند از دیوار بلند بی اعتمادی که طی سالهای طولانی میان دو طرف به وجود آمده، عبور کنند؟در این رابطه نکته مهم این است که شرایط کنونی برای هر دو طرف انگیزه‌های قوی جهت عبور از این دیوار بی اعتمادی ایجاد کرده است.  از زمان روی کار آمدن دولت وحدت ملی در افغانستان ،سیاستهای این کشور، اقتصاد محور ومبتنی بر بهبود امنیت و کاهش تنش و همکاری هر چه نزدیکتر با همسایگان بوده است.

نقش تأثیر گذار پاکستان بر امنیت افغانستان از یک‌سو و جایگاه مهم آن دربرنامه‌های  آینده اقتصادی این کشور از سوی دیگر، انگیزه‌های قوی  کابل جهت بهبود روابط با اسلام آباد را شکل می‌دهد. در مقابل در پاکستان نیز از زمان وقوع حمله تروریستی به مدرسه نظامی ارتش از سوی طالبان، تغییر رویه محسوسی نسبت به گروه‌های افراط گرا مشاهده شده است، چنان‌که پرویز مشرف چندی پیش اذعان کرد که نوعی آمادگی در دولت، در اردو(ارتش) و در استخبارات(اطلاعات) پاکستان برای همکاری بهتر وصادقانه تر با افغانستان و دنیا در مبارزه با تروریسم به وجود آمده است.

در کنار اینها، اعلام موجودیت گروه داعش در منطقه و بخصوص در افغانستان نیز به طور قطع در تسریع این همکاری‌ها تأثیر گذار خواهد بود.

اما با این همه، هنوز خیلی زود است که از فرو ریختن دیوار بلند بی اعتمادی میان دو طرف صحبت به میان آورد.هنوز در افغانستان بسیاری نسبت به نیتها و مقاصد پاکستان در قبال این کشور بدبین هستند و عملکرد آن را متأثر از گرایشهای قوم گرایانه ،خصومت با هند و زیر سلطه قرار دادن دولت کابل می‌دانند. این مخالفان طیف وسیعی از مجاهدان سابق، سیاستمداران و برخی قومیتها را شامل می‌شوند. بیشتر آنها مخالف برهم زدن توازن روابط کابل با هند و پاکستان و گرایش به سمت اسلام آباد هستند. آنها بخصوص به کمکهای گسترده هند به افغانستان در چند ساله اخیر وپیشینه مثبت این کشور استناد می‌کنند. در مقابل بسیاری در پاکستان نیز افغانستان را متحد سنتی هند، یعنی دشمن شماره یک کشورشان، می‌شناسند. علاوه بر این آنها هیچگاه تعاملی مثبت با قومیتهای غیر پشتون در افغانستان نداشته اند.

در هر حال به نظر می‌رسد اگر چه دو کشور تلاش خود را در راستای تنش زدایی وبهبود روابط به طور جدی آغاز کرده اند، اما شرایط نشان می‌دهد که آنها برای عبور از دیوار بلند بی اعتمادی به زمان طولانی، گذر از موانع دشوار و شاید میانجیگری کشوری ثالث و اعتماد ساز همچون «چین» نیازمند هستند.