افرادِ دچار به این صفت نه تنها اطرافیان آنان در عذاب می باشند، بلکه به واسطه این رفتارِ خود، موجباتِ محرومیت از رحمت خداوند متعال را برای خویش رغم می زنند، چنانکه در این باره از حضرت محمد (صَلى الله عَليه وَ آله) نقل شده است که ایشان فرموده اند: البخلُ بَعیدُ مِن اللهِ بَعیدٌ مِن النّاسِ بَعیدٌ مِن الجَنَّة قریبٌ مِن النّار؛ بخیل از خداوند، مردمان و بهشت به دور است و به آتش دوزخ نزدیک می باشد و نیز امیرالمؤمنین علی (عَلیه السَلام) می فرمایند: بخل باعث ننگ و داخل شدن در آتش دوزخ است و نیز از این امام همان روایت شده است که ایشان از مردی شنیدند که می گفت: بخیل گناهش سبک تر از ظالم است. پس حضرت فرمودند: این سخن کذب است. زیرا ظالم توبه می کند و از خدا آمرزش می طلبد و هر چه را ظلم کرده به صاحبانش بر می گرداند، اما بخیل با این صفت زکات خود را نمی پردازد، صدقه نمی دهد، صله رحم به جا نمی آورد، مهمان به خانه نمی برد، در راه خدا چیزی نمی پردازد، در کارهای نیک شرکت نمی کند و علاوه بر این ها بهشت نیز بر او حرام است.

منابع:

1- شیخ حر عاملی، وسائل الشیعه، ج 6: 20.

2- بیگم آزرمی، نفس در اسارت شیطان: 71.