به گزارش قدس انلاین، در این باره از امام صادق (عَلیه‌السَلام) روایت شده است که: جز خدا هیچ نبود، پس خداوند پنج نور را از جلال و عظمت خود آفرید و برای هر یک از آن انوار، اسمی از اسمای الهی بود. خدا «حمید» است و این اسم در محمد (صَلی اللَّه عَلیه وَ آله) ظهور یافت. خدا «اعلی» است که در امیرالمؤمنین علی(عَلیه‌السَلام) ظهور یافت و برای خدا «اسمای حسنی» وجود دارد که نام حسن و حسین (علیهماالسلام) از آن اسماء مشتق است و از اسم «فاطر» او، نام زهرای اطهر، فاطمه اشتقاق پیدا کرد پس وقتی که آن انوار را آفرید، اینها را در میثاق قرار داد، پس در طرف راست عرش جا گرفتند و خدا فرشتگان را از نور آفرید پس وقتی که فرشتگان به این انوار نظر کردند، امر و شأن اینها را بزرگ شمردند و تسبیح را (از آنها) فراگرفتند و این مطابق با گفته‌ی فرشتگان است که در قرآن آمده است: به حقیقت ما (در انتظار اوامر الهی در تدبیر عالم) صف کشیده‌ایم و به راستی ما تسبیح کننده‌ایم و آن هنگام که آدم (عَلیه‌السَلام) را آفرید، آدم به سوی این انوار از طرف راست عرش با دقت نظر نموده عرض کرد: ای صاحب اختیار من! آنان کیستند؟ خدای متعال در پاسخ فرمود: ای آدم! آنها برگزیدگان من و خواص من هستند، اینها را از نور عظمت و بزرگی‌ام آفریده‌ام و از اسم های خودم اسمی را برای اینها برگرفتم، پس عرض کرد: ای پروردگارم! به حقی که تو بر اینها داری اسم های اینها را به من بیاموز، پس خدای متعال فرمود: ای آدم! این اسم ها نزد تو امانت باشد که سرّ و رازی از راز من است. غیر تو نباید بر آن آگاه شود جز به اذن من، عرض کرد: پروردگارم قبول کردم. خداوند پس از گرفتن این پیمان، اسامی آنها را به آدم (عَلیه‌السَلام) تعلیم داد و به فرشتگان عرضه کرد و هیچ کدام به آن ها عالم نبودند، پس در پاسخ قول خدای متعال که فرمود: مرا از نام های اینها خبر دهید اگر راست می‌گویید، عرض کردند: منزهی تو! برای ما علمی نیست جز آنچه به ما آموخته‌ای. همانا تو عالم و دارای حکمتی.

 آنگاه خداوند فرمود: ای آدم! فرشتگان را به اسامی آن انوار خبر ده، پس وقتی که آنان را به اسماء خبر داد، فرشتگان دانستند که این مطلب در نزد آدم به امانت گذاشته شده و آدم به سبب آگاهی از آن، فضیلت و برتری یافته است. سپس امر به سجده‌ی آدم (عَلیه‌السَلام) شدند؛ زیرا که سجده‌ی ملائکه، فضیلتی برای آدم و عبادت برای خدای متعال بود. چون که سجده ملائکه، سزاوار آدم بود»

منابع:

1-کوفی، تفسیر فرات: 11.

*زهره منش، ریحانه النبی: 46.