در اولین شب میهمانی خداوند در ماه مبارک، مردم مسلمان و معتقد در تکاپوی مهیا شدن برای اولین حضور خاشعانه در ضیافت عظیم الهی می‌شوند، برخی همچون فرا رسیدن عید نوروز، منازل خود را رفت و روب کرده‌اند و گاهی به شست و شوی فرش و گردگیری و... پرداخته و بسیاری نیز قبل از فرا رسیدن این ماه عزیز، به دیدار خویشاوندان رفته و حلالیت طلبیده‌اند و تمام تلاش خود را برای زدودن هرگونه آلودگی‌ها از درون و برون خود انجام می‌دهند تا با پاکی هر چه تمام به محضر حضرت حق نایل شوند.
شور و اشتیاق برای روزه گرفتن، در چشمان عاشقان خداوند موج می‌زند، آنانی که به فواید بی‌نظیر معنوی و جسمانی روزه به خوبی ایمان دارند و چه بسا چندین روز قبل از فرا رسیدن رمضان، به پیشواز این ماه عزیز می‌روند.
بشرویه، شهری غنی از رسم و رسوم مذهبی است و در روزگاران گذشته آداب خاصی در ماه مبارک رمضان وجود داشت.
*پیدا کردن ماه برای آغاز ماه مبارک
در قدیم که وسایل پیشرفته امروزی جهت رویت هلال ماه رمضان وجود نداشت، مردم بشرویه بر بالای بلندی رفته و حلول ماه رمضان را بدون چشم مسلح رؤیت می‌کردند و بعد از رؤیت ماه رمضان، به همدیگر تبریک گفته و جشن شادی با عنوان جشن آغاز ماه مبارک رمضان برپا می‌کردند.
*طنین طبل و شیپور مناجات سحر رمضان در دل شب‌ها
در دنیای امروزی که وسایل ارتباط جمعی و پیشرفته وجود دارد، دیگر نمی‌گذارد هیچ مؤمنی سحر را خواب بماند، گوشی همراه، ساعت، تلویزیون، تلفن و... همه آماده‌اند تا برای ماه رمضان و سحرهای دلنشینش کوک شوند و قلبهای مؤمنان را با عطر دعای سحر تطهیر دهند.
در روزگاران گذشته که از این گونه ابزار پیشرفته امروزی خبری نبود، برای بیدارکردن اهالی شهر در هنگام سحر، یک گروه خاصی بر بام مسجد تاریخی میانده و حسینیه تاریخی حاج علی اشرف رفته و طی سه نوبت مشخص شروع به نواختن طبل و شیپور می‌کردند، به این ترتیب که دو ساعت مانده به اذان صبح «طبل اول» نواخته می‌شد که با آهنگ خاصی و استفاده از واژگانی همچون «بیدار شو» «بیدار شو» اعلام می‌کردند که هنگام سحر است و خانم خانه جهت مهیا کردن سحری بیدار می‌شد و 40 دقیقه بعد از طبل اول، «طبل دوم» برای سحری کردن و مناجات نواخته می‌شد و موقع اذان نیز فقط به نواختن «شیپور» اکتفا می‌شد و آغاز روزه‌داری مؤمنان فرا می‌رسید.
*بانک «مناجات گویان» در دل شبهای ماه مبارک
یکی دیگر از رسوم زیبای مردم شهرستان بشرویه در شبهای ماه مبارک رمضان«مناجات خوانی» نام داشت که البته این رسم زیبا به طور کامل منسوخ نشده و در برخی محله‌ها همچنان انجام می‌شود، به این ترتیب بود که در بین هر 20 خانه یک نفر به عنوان «مناجات خوان» بر پشت بام منزل خود رفته و اشعاری در مدح و ستایش پروردگار را با لحن و صوت آهنگین قرائت می‌کرد و صدای صوت وی به اندازه‌ای بود که نفر بعدی که 20 خانه با مناجات گوی اولی فاصله داشت، در پاسخ به اشعار وی، شعر دیگری را با همان مضمون و صوت بلند قرائت می‌کرد، به همین ترتیب سحرگاهان ماه رمضان، طنین مناجات فضای شهر را آکنده می‌کرد.
نظر شما