به گزارش قدس انلاین، آئين جاوداني اسلام به عنوان برترين راه سعادت، از حقيقتي راستين و روشي استوار و اركاني پايدار برخوردار است، به همين جهت از همان روز نخست كه اين دين آسماني قدم به عرصه‌ي زندگي بشر نهاد، با قاطعيت تمام بر گفتگو و مباحثه‌ي منطقي پاي فشرده و تأكيد بسيار ورزيده و با آواي توحيدي خويش ندا داد: قُل يا أَهلَ الكِتابِ تَعالَوا إِلى كَلِمَةٍ سَواءٍ بَينَنا وَبَينَكُم أَلّا نَعبُدَ إِلَّا اللَّهَ وَلا نُشرِكَ بِهِ شَيئًا؛ بگو: اي اهل كتاب! بياييد به سوي سخني كه ميان ما و شما يكسان است كه جز خداوند يگانه را نپرستيم و چيزي را همتاي او قرار ندهيم.
در اين فراز از قرآن كريم، خداوند متعال دستور صريح داده است كه پيامبر (ص) باب گفتگو با اهل كتاب را باز كند و محور اساسي بحث توحيد باشد كه سخن همه‌ي پيامبران گذشته بوده است. اين در حالي است كه هيچ يك از اديان آسماني و ساير نحل چه در متون مقدس و چه در سيره و سنت دانشمندان خويش چنين ادعايي را نكرده‌اند. هر چند بعضي از اديان مانند مسيحيت داعيه‌ي تبليغ و جذب پيروان جديد را داشته‌اند، اما هرگز ديده نشده است كه با اديان ديگر به گفتگوي آزادانه و منطقي تن دهند.
خاتمه دادن به دشمني‌ها
ريشه‌ي دشمني‌ها و اختلافات انسان‌ها يا از سر زورگويي و تسلط بر ديگران و غارت اموال آنان مي‌باشد و يا بر اثر برداشت‌هاي گوناگون در مسائل اعتقادي اجتماعي و غيره. در صورت اول راهي براي گفتگو نيست و بايد از موضع قدرت با آنان مقابله نمود، كه احكام دفاع و جهاد بدين منظور وضع شده است، اما در صورت دوم نمي‌توان با تندي و خشونت به سراغ مخالفت رفت زيرا تجربه و تاريخ بشر نشان مي‌دهد كه استفاده از زور در اين موارد ناموفق بوده است. بنابراين با برخورد منطقي و گفتگوي صحيح مي‌توان دشمني‌ها را تبديل به دوستي نمود. همچنانكه خداوند به پيامبر (ص) فرمود: وَلَا تَسْتَوِي الْحَسَنَةُ وَلَا السَّيِّئَةُ ادْفَعْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذِي بَيْنَكَ وَبَيْنَهُ عَدَاوَةٌ كَأَنَّهُ وَلي حَميم؛ خوبي و بدي يكي نيست؛ همواره به گونه‌اي بهتر و خوبتر مباحثه و گفتگو كن تا كسي كه ميان تو و او دشمني است چون دوست مهربان شود.
زمينه‌سازي براي هدايت
رسيدن به سعادت و دستيابي به حقيقت خواسته‌ي طبيعي هر انساني است براي رسيدن به اين آرزو رعايت اصولي لازم است كه مهمترين آنها داشتن روحيه‌ي حق طلبي است. چنانکه انسان آن‌گاه مي‌تواند به حقيقت دست يابد كه بدون هيج تعصب و پيش داوري با افكار و انديشه‌هاي مختلف روبه‌رو شود و دلايل هر كدام را مورد بررسي قرار دهد تا بهترين آنها را شناخته و بپذيرد.
مسلما اگر فردي با ذهنيت خاصي با مطلبي روبرو شود نمي‌تواند صحيح را از ناصحيح تشخيص دهد. در نتيجه به مطلوب خود، كه پي بردن به حق است، نخواهد رسيد. قرآن در اين زمينه مي‌فرمايد: فَبَشِّرْ عِبَادِ الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُوْلَئِكَ الَّذِينَ هَدَاهُمُ اللَّهُ وَأُوْلَئِكَ هُمْ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ؛ بندگان مرا بشارت ده، همان كساني كه سخنان را مي‌شنوند و از نيكوترين آنها پيروي مي‌كنند، آنها كساني هستند كه خداوند هدايتشان كرد هم آنها خردمندانند.
در این راستا امام موسي بن جعفر (ع) فرموده اند: خداوند در اين آيه به اهل تفكر و انديشه بشارت داده است و اين بشارت مختص به مؤمنان نيست.
علامه‌ي طباطبايي از جمله‌ي معاني اين آيه را اشاره به روحيه‌ي حق پذيري دانسته و مي‌فرمايد: با اين روحيه مي‌توان به هدايت تفصيلي كه فهم كليه‌ي معارف الهي است دست يافت.
منابع:
1- سوره آل‌عمران، آیه 64.
2-سوره عنكبوت، آیه 14.
3-سوره هود، آیه 32.
4-سوره فصلت، آیه 34.
5-سوره زمر ، آیه 17-48.
6-علامع مجلسی، بحارالانوار، ج 75: 296.
*پاک نیا، خصائص‌الرضويه: 100-102.
نظر شما