دیده ای بعضی از روزها هوا ابر است.دلشوره روی دلشوره می نشیند. هوای گس می آید و امانت را می گیرد. این وقت ها آدم دوست دارد با یکی حرف بزند. یکی بزرگ تر از حد و قیاس های دنیایی که حالش را درک کندو بتواند آرامش کند. خدا برای این وقت ها، هم زمان گذاشته است و هم کلمه و کلام و آرامش.

بعضی از زمان ها برای حرف زدن با خدا مناسب تر است. خودش آن ها را تعیین کرده و وعده داده آن روزها و آن لحظه ها، حرف به اجابت نزدیک تر است و مطمئن مان کرده است که این وقت ها بخوانیدم تا اجابتتان کنم.

خدا روزهایی را برای استجابت دعا گذاشته و اطمینان داده  دست های نیازمند را خالی بر نمی گرداند.

آدم ها به خدا و وعده هایش ایمان دارند و حالا کاسه های خالی شان را برداشته اند و یک به یک در خانه ای را می کویند که به بیکرانگی و لطف و مهربانی اش ایمان دارند. هر کس به اندازه و سهم اش کاسه اش را بالا می گیرد تا خدا عنایتش را شاملش کند.

*عید بزرگ بندگی

عرفه یکی از این روزهاست و آن قدر عظمت دارد که عید به حساب آید؛یکی از بزرگ ترین عیدهای بندگی.

عرفه را آدم ها به خاطر حال خوب شان دوست دارند. همان هایی که یا یاد دارند به یکی بزرگ تر از خودشان سلام کنند، حرف بزنند و درد دل کنند یا یاد ندارند و می مانند.

تصنعی بودن برخی از آدم ها از دور هم  به چشم می آید. هر قدر هم تظاهر کنند و ادعا داشته باشند.

دعا می تواندجبران همه روزها و ماههای سال را بکند.دعا در حق همدیگر را در این روز فراموش نکنیم.

*معصومه فرمانی کیا