به گزارش قدس انلاین، یزید بن معاویه از یك سو جاسوسان و مزدوران خویش را برای دستگیری و یا كشتن آن حضرت به مكه اعزام كرد و از سوی دیگر با واسطه قرار دادن افراد موجّه و سر شناس، مانع خروج آن حضرت از مكه می گردید. وی، نامه ای برای عبدالله بن عباس فرستاد و از او درخواست كرد كه مانع قیام امام حسین (ع) شده و او را به سكوت و آرامش دعوت كند، در غیر این صورت، بدون در نظر گرفتن ملاحظات خویشاوندی با او برخورد خشن خواهد كرد.

از این رو عبدالله بن عباس به نزد امام حسین (ع) رفت و او را به ماندن در مكه و خویشتن داری دعوت كرد، ولی آن حضرت، اعتنایی به مصلحت اندیشی های وی نكرد و بر تصمیم خود تأكید نمود. غیر از عبدالله بن عباس، افرادی دیگر چون محمدبن حنفیه، عبدالله بن عمر و عبدالله بن جعفر نیز آن حضرت را از قیام بر ضد یزید و رفتن به سوی عراق بر حذر نمودند. تنها عبدالله بن زبیر وی را تشویق به رفتن می كرد، تا زمینه را برای خود نمایی وی فراهم شود. چون با وجود ابا عبدالله الحسین (ع) در مكه معظمه، كسی به او اعتنا نمی كرد. ولی امام حسین (ع) بدون توجه به توصیه و تشویق دیگران، تصمیم خود را گرفته بود و بر اساس آن، به همراه خانواده و یاران و همراهان خویش از مكه خارج شد و به سوی عراق رهسپار گردید. یحیی بن سعید از جانب برادرش عمرو بن سعید، مأموریت یافت كه آن حضرت را از حركت به سوی كوفه باز دارد و وی را به مكه برگرداند. ولی تلاش و اصرار وی نیز بی فایده بود و امام حسین (ع) بدون اعتنا به تهدیدات او به حركت خویش ادامه می داد. آن حضرت، از مكه تا توقف در سرزمین كربلا، چند منزل را طی كرد كه برخی از آنها بدین نام می باشند: تنعیم، ذات عرق، حاجز، زرود، ثعلبیه، زباله، بطن عقبه، شراف، عذیب هجانات، قصر بنی مقاتل و كربلا. سفر آن حضرت از مكه معظّمه به سرزمین كربلا حدود بیست و پنج روز ادامه یافت و در روز دوم محرّم سال 61 قمری، با اصرار حرّبن یزید، فرمانده لشكر عبدالله بن زیاد وارد سرزمین كربلا شد و در آنجا خیمه های خویش را بر پا نمود.

ورود به کربلا

حضرت ابا عبدالله الحسین (ع) پس از دریافت نامه های فراوان اهالی كوفه، مبنی بر رفتن آن حضرت به كوفه و بر عهده گرفتن قیام مردمی بر ضد بنی امیه، در آغاز پسر عمویش مسلم بن عقیل را به نمایندگی خویش به آن دیار اعزام كرد و اهالی كوفه، به ویژه شیعیان و محبان اهل بیت (ع) از مسلم بن عقیل استقبال شایانی كرده و بیش از 18000 تن با وی بیعت كردند و مسلم بن عقیل (ع) پس از وصول اطمینان از صداقت كوفیان، نامه ای برای امام حسین (ع) نوشت و آن حضرت را به كوفه دعوت كرد و امام حسین (ع) در روز هشتم ذی حجه سال 60 قمری به همراه خانواده و یاران خود عازم كوفه شد. امّا در بین راه، در توقف گاه زرود، خبر شكست قیام شیعیان كوفه و شهادت مظلومانه مسلم بن عقیل به دست مزدوران عبیدالله بن زیاد را دریافت كرد. با این حال، به حركت خویش به سوی عراق ادامه داد. ولی پس از گذشتن از توقف گاه شراف، با سپاه یك هزار نفری عبیدالله بن زیاد، به فرماندهی حرّ بن یزید تمیمی روبرو گردید. حرّ بن یزید از سوی حصین بن نمیر مأموریت داشت كه در جاده میان مكه و كوفه به گشت زنی پرداخته و در صورت برخورد با قافله امام حسین (ع)، آن را ردیابی كرده و مانع ورودش به كوفه گردد.

حضرت سیدالشهدا (ع) به محض رویارویی با سپاه خسته و تشنه حرّ بن یزید، با آنان مهربانی كرد و همه را سیراب و از الطاف خویش برخوردار گردانید. حرّ بن یزید كه پیش از این، از امام حسین (ع) تصور دیگری داشت، در برابر مهربانی های آن حضرت، متأثر و منفعل شد و رفتاری غیر خصمانه در پیش گرفت. ولی بنا به فرمان عبیدالله بن زیاد ناچار بود، آن حضرت را تعقیب كرده و مانع ورودش به كوفه گردد. در توقف گاه عذیب هجانات، نامه ای از عمر بن سعد، فرمانده نظامی سپاه عبیدالله بن زیاد، به دست حرّ بن یزید رسید و او را مأمور كرد كه بر امام حسین (ع) سخت گیرد و او را از بیابانی خشك و فاقد آب و آبادانی گذر دهد. حرّ بن یزید بر امام حسین (ع) سخت گرفت و او را به سرزمینی غیرآباد وارد و مجبور به توقف نمود. امام حسین (ع) ناچار شد در آن جا توقف كرده و آن را خیمه گاه خویش قرار دهد.

امام حسین (ع) پس از رسیدن به این سرزمین، پرسید نام این مكان چیست؟ گفتند: كربلا. امام حسین (ع) همین كه نام كربلا را شنید، گفت: اَللّهُمَّ اِنّی اَعوذُ بك مِنَ الكربِ و البَلاءِ. سپس فرمود: این جا، مكان كرب و بلا و محلّ محنت و عنا است، پس فرود آیید كه منزل و خیمه گاه ما این جا است.

این زمین، محلّ ریختن خون ما و قبرهایمان در آن واقع می گردد! همانا این امور را جدّم محمد مصطفی (ص) به من خبر داده است. پس قافله حسینی در آن جا فرود آمد و خیمه های مظلومیت و شرافت خود را بر افراشت و در طرف دیگر، حرّ بن یزید با یاران و سپاهیان خویش نازل شد و خیمه های دشمنی و قتال با آل پیامبر (ص) را بر پا نمود. روز ورود امام حسین (ع) به سرزمین كربلا مصادف بود با روز پنج شنبه، دوّم محرّم سال 61 هجری قمری. بدین گونه، حركت امام حسین (ع) از مكه معظمه تا ورودش به كربلا، مدت بیست و چهار و یا بیست و پنج روز ادامه یافت.

منابع:

1-شیخ مفید، الإرشاد: 414، 416.

2-شیخ عباس قمی، منتهی الامال، ج1: 320.

3-الفتوح، ابن اعثم كوفی:871.