به گزارش قدس انلاین، خوارزمى با سند خود از عبداللَّه بن حسن نقل مىكند كه گفت: چون عمر بن سعد، سپاه خود را براى نبرد با حسین (علیه السلام)، آماده كرد و هر یك را در جاى خود، آراست و پرچمها را افراشت و امام نیز اصحاب خود را در راست و چپ گمارد. آنان از هر سو بر امام هجوم آورده، او را در حلقه محاصره خود در آوردند. امام حسین (علیه السلام) از میان اصحاب خود بیرون آمده، نزدیك ایشان شد و خواست كه ساكت شوند، ولى نپذیرفتند. پس فرمود: واى بر شما! چرا خاموش نمىشوید تا گفتارم را بشنوید؟ من شما را به راه رشد فرا مىخوانم. هر كه پیرویم كند، از ره یافتگان و هر كه سرپیچیم كند، از هلاك شوندگان خواهد بود و همه شما، سرپیچى دارید و ناشنوایید، زیرا بخششهایتان در حرام، منحصر شده و شكمهایتان از حرام، پرگشته است و خدا بر دلهاى شما، مهر زده است. واى بر شما! چرا ساكت نمىشوید؟ چرا گوش فرا نمىدهید؟
در این هنگام سپاه ابن سعد، به سرزنش یكدیگر پرداخته، گفتند: ساكت شوید تا ببینیم چه مىگوید. سپس امام حسین (علیه السلام) فرمود: هلاكت و اندوه بر شما باد اى جماعت! آیا زمانى كه سرگشته و حیران، ما را به فریاد خواهى فرا خواندید و ما، شتابان و آماده، به فریاد شما رسیدیم، شما شمشیرهاى خود را بر ما كشیده، سرهاى ما را نشان گرفتید؟ و آتش فتنه ها را - كه دشمن ما و شما فراهم آورده است - بر ما افروختید؟ و همه، با هم دشمن دوستان خود و یكدست، بر آنان شدید تا دشمنان خود را خرسند كنید؟ بدون آنكه آنان، عدلى را در میان شما آشكار كنند و آرزویى از شما بر آورند، بجز حرام دنیا و زندگى پستى كه طمع دارید، بدون آنكه از ما گناهى سرزده، یا اندیشهاى سست شده باشد؟ واى بر شما! اگر ما را نمىخواستید و تنها مىگذاردید، پس چرا - در حالى كه شمشیرها در نیام و سینه ها آرام و اندیشه ها پا نگرفته بود - فتنهها را فراهم كردید؟ آرى، آتش فتنه ها را همچون انبوه ملخها، شتابان بر ما افروختید و یكدیگر را همچون انبوه پروانگان، به آن فراخواندید. پس زشتتان باد كه شمایید، سركشان امّت و نابابان طوائف و دور افكنان قرآن و بارور شدگان شیطان و هواداران گناه! و شمایید تحریف كنندگان قرآن و خاموشگران سنّت رسول خدا (صلى الله علیه وآله) و كشندگان اولاد انبیاء و نابود كنندگان خاندان اوصیا! و نسب سازان زنا زادگان و آزار دهندگان مؤمنان و فریاد رسان رهبران استهزاگر كه قرآن را پاره پاره كردند! شما بر پسر حرب، ابوسفیان و معاویه و پیروانش تكیه مىكنید و ما را تنها مىنهید؟ آرى، به خدا سوگند! تنها گذاردن و نیرنگ شما، از دیر باز شناخته شده است و ریشه هاى شما، به آن آمیخته و شاخ و برگ شما، آن را به ارث برده و دل هاى شما، بر آن روییده و سینه هاى شما، با آن پوشیده است.
پس شما براى بپا دارنده خود، پلیدترین نهال و براى رباینده خود، ناپاك ترین لقمهاید. آگاه باشید! كه لعنت خدا بر پیمان شكنانى كه پیمانها را پس از استوار ساختن آنها، مىشكنند - و شما خدا را بر پیمان خود، ضامن گرفتید - پس به خدا سوگند! شما هم آنانید. آگاه باشید كه زنا زاده فرزند زنا زاده، میان دو چیز پا فشرده است: كشتن ما و ذلّت ما! هیهات كه ما ذلّت را بپذیریم! آگاه باشید! كه من، اتمام حجّت كردم و نویدتان دادم. با همین آمادگى ناچیز و یاران اندك خود، با شما پیكار مىكنم!
منابع:
1-خوارزمی، مقتل الحسین ، ج 2:5.
2-علامه مجلسی، بحار الأنوار، ج 45:8.
3-شهر آشوب، مناقب، ج 110:4.
4-نیشابوری، روضة الواعظین، ج 1: 166.
نظر شما