پرهیز از سوءظن
به گزارش قدس انلاین، شایسته است زائران، کاروان خود را به کانون محبت وصفا تبدیل کنند ونسبت به همدیگر مهربان و خوش بین باشند و از هر گونه سوء ظنی بپرهیزند. امیر مؤمنان علی (ع) فرموده اند: کار برادر دینی خود را به بهترین وجه توجیه و حمل کن، تا زمانی که کاری از او سر زند که راه توجیه را بر تو ببندد و هیچگاه از سخنی که از (دهان) برادرت بیرون آید تا وقتی که می‌توانی محمل خوبی برای آن بیابی، گمان بد مبر.
بر این اساس حسن ظنّ و خوش بینی نسبت به دیگران، از برترین ارزش‌های اخلاقی و بزرگترین عطیّه‌ها است. برای حل مشکل سوء ظن، پیشوایان اسلام تا آنجا پیش رفته‌اند که رسول خدا (ص) بیان داشته اند: اطْلُبْ لِأَخِیکَ عُذْراً فَانْ لَمْ تَجِدْ لَهُ عُذراً فَالْتَمِسْ لَهُ عُذراً؛ برای گفتار و کرداری که از برادر تو سر می‌زند عذری بجوی و اگر نیافتی عذری بساز.
بنابراین، از آنجا که زائران در اینگونه سفرها، به عبادت خدا روی آورده و درصدد کسب معارف و آمرزش الهی برآمده‌اند، شایسته است به شدت از سوء ظن و بدبینی نسبت به دیگران خودداری کنند؛ زیرا بنا به روایات رسیده، گمان بد، عبادت را تباه می سازد.
رازداری
زائران معمولًا در طول سفر، یک زندگی جمعی دارند، گاهی هم هر چند نفر در یک اتاق اسکان داده می‌شوند، در چنین وضعیتی طبیعی است که میان آنان گفت و گوهایی ردّ و بدل شود که چه بسا بعضی از آن‌ها دوست ندارند این سخنان در جای دیگری بیان شود، از این رو پیشوایان دینی دستور داده‌اند تا سخنان محرمانه اشخاص برای کسی بازگو نگردد. امام صادق (ع) در این باره می فرمایند: آنچه درمجالس گفته می‌شود امانت است و کسی حق ندارد، سخن هم‌صحبت خود را برای دیگری بازگو کند مگر با اجازه او و یا این که نقل آن، بیان خوبی او باشد. همچنین حضرت محمد (ص) در این زمینه بیان داشته اند: مجالس امانت اند و فاش کردن راز برادر دینی، خیانت است، پس، از این کار دوری نمایید؛ و در حدیث دیگری فرموه اند: وقتی دو نفر با یکدیگر در جلسه ای صحبت می‌کنند، آنچه با یکدیگر در میان می‌گذارند امانت خدا است، پس جایز نیست یکی از آن‌ها بر خلاف میل برادر دینی خود، آنچه که او میل به افشای آن ندارد را بازگو کند.
پوشش مناسب
از نکاتی که لازم است زائران مراعات کنند، استفاده از لباس تمیز و پوشش مناسب، به ویژه در مقابل دیدگان دیگر مسلمانان است. امام صادق (ع) فرموده اند: خداوند زیبایی و خودآرایی را دوست می‌دارد و فقر و بیچارگی و نادار و تهی‌دست جلوه دادن را ناخوش دارد. همانا خداوند عزّوجلّ هرگاه به بنده‌اش نعمتی دهد، دوست دارد تا آثار آن نعمت را در او ببیند.
پس گفته شد چگونه؟ حضرت فرمودند: لباس خود را تمیز کند (لباس تمیز بپوشد) خود را خوشبو گرداند، خانه اش را گچ کاری کند و جلو در منزل خود را جارو نماید.
علاوه بر این روزی رسول خدا (ص) به مردی با موهای ژولیده و لباس کثیف و سر و وضع پریشان برخورد کرد و خطاب به وی فرمودند: بهره وری از نعمت‌های الهی و نمایاندن نعمت، جزیی از دین است. امام علی (ع) نیز اشاره داشته اند: همچنان که دوست دارید افراد ناآشنا شما را در بهترین حالت خود ببینند و در نتیجه خود را برای آن‌ها می‌آرایید، زمانی که نزد برادر مسلمان خود می‌روید نیز، آراسته (با لباس و وضعیت مناسب) ظاهر شوید؛ و نیز پیامبر (ص) در در حدیثی دیگر می فرمایند: همانا خداوند دوست دارد هنگامی که بنده‌اش نزد برادران دینی خود می‌رود، منظّم و آراسته باشد.
منابع:
1-علامه مجلسی، بحارالأنوار، ج 72: .197
2-کلینی، کافی، ج 2: 660.
3-صدوق، خصال: 612.
4-طبرسی، مکارم الاخلاق، ج 1: 85.
5-حرعاملی، وسائل الشیعه، ج 2: 129.
2-قاضی‌عسکر، آداب سفر و زیارت عتبات عالیات: 106-107؛ 119-.120
نظر شما