به گزارش قدس آنلاین، اگرچه دعا و حال خوش داشتن برای صحبت با خدای متعال و اظهار عجز و نیاز و درخواست به محضر او، زمان و مکان نمی شناسند و در هر حالی برای انسان ممکن است اما به تصریح روایات رعایت برخی از آداب بر تاثیر ادعیه و نیز افزایش احتمال اجابت آنها اثرگذار است.
از این رو، در روایات بر پافشارى كردن و اصرار در دعا و انتظار اجابت مکرر سفارش شده است.
حضرت صادق (ع) فرموده اند: «همانا چون بنده دعا كند خداى تبارك و تعالى در كار حاجت او است مادامى كه آن بنده شتاب نكند.»
مجلسى (ره) گويد: يعنى مادامى كه شتاب در آن را نخواهد كه اگر تأخير در اجابت آن شد نوميد گردد و در نتيجه از خداوند روگردان شود و پندارد كه چون تأخير در اجابت شده خداوند دعايش را مستجاب نفرمايد، يا معناى كلام حضرت عليه السلام اين است: مادامى كه آن بنده در دعا شتاب نكند و بدان اعتنا نكرده و بدون پافشارى و اصرار در اجابت آن به دنبال كار خود رود چنانچه ظاهر خبر دوم است.
و نيز آن حضرت (ع) فرمودند: «همانا بنده چون شتاب كند و براى كار (هاى) خود برخيزد (و به دنبال كار خود رود) خداى تبارك و تعالى فرمايد: «آيا بنده من نداند كه به راستى منم آن خدائى كه حاجت ها را برآورم.»
وليد بن عقبه هجرى گويد: شنيدم حضرت باقر (ع) فرمودند: «به خدا سوگند هيچ بندهاى در دعا پافشارى و اصرار به درگاه خداى عز و جل نكند جز اينكه حاجتش را برآورد.»
و نیز از حضرت صادق (ع) است که فرموده اند: «همانا خداى عز و جل خوش ندارد كه مردم در انجام حاجت به همديگر اصرار كنند ولى براى خودش آن را دوست دارد، خداى عز و جل دوست دارد كه از او درخواست شود و آنچه نزد او است خواهش شود.»
همچنین، حضرت باقر (ع) می فرمایند: «نه به خدا سوگند هيچ بندهاى به درگاه خداى عز و جل اصرار نورزد جز اينكه خداوند دعايش را مستجاب كند.»
جالب آنکه در روایات اهل بیت (ع) نسبت به نام بردن حاجت در دعا نیز تاکید شده و این مهم از عوامل تاثیر در اجابت معرفی می شود.
ابو عبد اللَّه فراء گويد: حضرت صادق (ع) فرمودند: «خداى تبارك و تعالى مي داند كه بندهاش چه مي خواهد هر گاه به درگاهش دعا كند، ليكن دوست دارد كه حاجت ها به درگاهش شرح داده شود پس هر گاه دعا كردى حاجتت را نام ببر.»
و در حديث ديگرى گويد: كه حضرت (ع) فرمودند: «خداى عز و جل حاجت تو را مي داند و نيز داند كه تو چه خواهى ولى دوست دارد كه حاجت هاى (خود را) به درگاه او شرح دهى.»
جالب آنکه دعا در پنهان و آشکار نیز با یکدیگر از نظر اجر و پاداش متفاوتند. چنان که حضرت رضا (ع) فرمودند: «دعاى بنده در پنهانى يك دعايش برابر با هفتاد دعاى آشكار است.»
و در حديث ديگر است كه: «يك دعائى كه در پنهانى كنى بهتر است نزد خداوند از هفتاد دعا كه آشكار كنى.»
مجلسى (ره) گويد: اين دو حديث دلالت كند بر اينكه پنهان كردن دعا بهتر از آشكار كردن آن است، و اينكه دعاى در پنهانى برابر است يا بهتر است از هفتاد دعاى آشكار در صورتى كه آشكار كردن آن مشوب به رياء و سمعه نباشد و گر نه ميان آنها نسبتى نيست.
برگرفته از اصول کافی
انتهای خبر/
نظر شما