دیروز کیف او را روی ترازو گذاشتم، حدود هفت کیلو، وزنی که حمل آن در مسیر خانه تا مدرسه و پایین و بالا رفتن از پله‌های ساختمان، حتی برای من زیاد است. ولی فرزندان ما مجبورند، هر روز با همین کیف‌های سنگین رفت و آمد کنند که دردهای دست و پا، شانه و ستون فقرات و خستگی مفرط آن‌ها حتی از درس و مدرسه، زیاد هم غیر منطقی به نظر نمی رسد.
این در حالی است که پزشکان و کارشناسان معتقدند، سنگینی کیف مدرسه، یکی از اصلی ترین دلایل بروز آسیب‌های ستون فقرات، مفاصل و دردهای شدید در نواحی گردن، دست ها، کتف، پشت و پاهاست و باعث فشار به قلب و ریه‌ها می شود که با توجه به روند روبه رشد آن و پیامدهایی که تا پایان عمر، مبتلایان را تحت تأثیر خواهد داد، باید مورد توجه جدی آموزش و پرورش قرار گیرد.
هرچند سال گذشته وزارت بهداشت از تدوين برنامه جامع «كوله پشتي سالم» برای اجرا در مدارس سراسر کشور، خبرداد، اما با توجه به پابرجا بودن مشکلات قدیمی، به نظر نمی رسد این برنامه اجرا شده باشد.
وسایل و کتاب‌های تحمیلی کمک آموزشی، بی توجهی مدیران و معلمان در تنظیم برنامه هفتگی کلاسی، در کنار نبود میز و نیمکت‌های استاندارد و برنامه‌های مناسب ورزشی، از جمله مسایلی است که مشکلات ساختار قامتی دانش آموزان را تشدید می کند.
امروزه به جای اینکه از حجم کتاب‌های درسی کاسته شود، بر تعداد کتاب و دفترها افزوده شده و برخی از معلمان نیز اصرار دارند برای یک کتاب چند دفتر وجود داشته باشد.
برای رفع این مشکل، هرچند پیشنهادهای فراوانی مطرح شده و چه بسا در همان برنامه «کوله پشتی سالم» وزارت بهداشت، مدنظر قرار گرفته، اما آنچه مهم به نظر می رسد و بار مالی نیز برای آموزش و پرورش ندارد، صدور بخشنامه ای مبنی بر الزام مدیران و معلمان به رعایت برنامه‌ریزی درسی و پرهیز از تجویز کتاب و وسایل کمک آموزشی است.
ای کاش می شد در کلاس‌های درس با نصب کمد، کشو یا فایل‌های کوچک و اختصاص هر کشو به یک دانش آموز، از جابه جایی لوازم و وسایل اضافه دانش‌آموزان جلوگیری کرد.