روزهای آغازین تبلیغات نمایندگان مجلس شورای اسلامی و خبرگان رهبری از راه رسیده و کاندیداها در جای جای کشور در حال تبلیغات و جلب ارای عمومی مردم برای خود هستند اما از ماه ها قبل دولت به اذعان رئیس جمهور محترم خواهان وارد کردن نمایندگانی به مجلس بوده و هست که اهل اعتدال باشند به نوعی و به زعم دولتی ها با آنها همسو و همفکر باشند. قدس آنلاین در گفتگو با بیژن نوباوه عضو کمیسیون فرهنگی نماینده مجلس به این مساله پرداخته که اصولا نمایندگان وکیل الدوله تا چه حد منافع ملی را تامین می کنند و اصرار دولت بر فرستادن چنین وکلایی به مجلس ریشه در کدام اهداف و خواسته ها دارد.
رئیس دولت یازدهم در برخی سخنرانی ها  به صراحت گفته که تمایل دارد نمایندگانی وارد مجلس شوند که مثل دولت ایشان اهل اعتدال و در همان خط باشند و اصولا اهل مخالفت و صدایی غیر صدای دولت نباشند آیا چنین خواسته ای از دولت برخلاف قانون نیست؟
اصولا نه تنها در ایران بلکه در همه جای دنیا دولتها تمایل دارند که عملکرد آنها کمتر تحت نظارت نمایندگان مجلس و پارلمان قرار بگیرد یا به حداقل موجود کاهش بیابد تا دولتها چنین امکانی داشته باشند هر گونه که مایل هستند سیاست های خود را عملیاتی و اجرایی کنند. البته بر کسی پوشیده نیست در همه جای دنیا بسیاری از دولتها به دلایل مختلف عملکردهای اشتباهی دارند و کار آنها همیشه بی عیب و نقص نیست. چه بسا ممکن است در تعیین برنامه ها یا اجرای مصوبات با مشکل مواجه شوند و اساسا قانون وظایف دولت را در این باره مشخص کرده است دولتها مجری برنامه ها هستند، نه برنامه نویس از این رو برنامه نویسی باید توسط مجلس و دیگرقوا  انجام شود.یقینا دولتها تمایلی به انجام برنامه هایی که برایشان سخت است از خود نشان نمی دهند بنابراین درصدد برمی آیند تا به گونه ای مجلس را به نفع  و به سمت و سوی خود متمایل کنند یا حداقل درآن مجالس نمایندگانی داشته باشند که بتواند منافع دولت را تامین کنند. اساسا این مساله مغایر اصل قانون است چون قانون اولین وظیفه مجلس را  نوشتن  وتدوین قانون عنوان کرده  و دومین وظیفه مجلس نظارت بر حسن اجرا است بنابراین  نظارت وظیفه ذاتی  مجلس است و اگرمجلس به یکی از این دو وظیفه بی اعتنایی کند و آن را انجام ندهد عملا به  وظیفه قانونی خود عمل نکرده است فلذا همیشه در اجرا و عمل و نظارت مشکلاتی به وجود می آید. این طبیعی است که دولت تمایلی به روی کار آمدن مجلسی نداشته باشد که نظارت مستمر و شدیدی بر دولت داشته باشد و درپی اتخاذ روشهایی باشد تا برخی یا بسیاری از نمایندگان را به سمت خود متمایل کند اما این مساله هر چند مور نظر دولت باشد طبق نص صریح قانون با قانون اساسی  مغایرت دارد و هرگز نمی تواند جوابگوی  منافع ملی و مردم باشد.
اصولا دولت و مجلس چقدر می توانند با هم همسو باشند و همسویی بیش از حد مجلس با دولت چه معایبی به دنبال دارد؟
اساسا دولت و مجلس در صحنه اجرا در سطح خرد و کلان در کشور با هم هماهنگی های زیادی دارند اینگونه نیست که دولت ومجلس جدای از هم باشند قطعا هماهنگی دارند زیرا در بسیاری مواقع  لایحه توسط کارشناسان مشترک نوشته می شود اگر چه  نمایندگان به لحاظ اجرایی شاید مسولیتی همانند دولت نداشته باشند اما چون از بدنه ملت هستند برای کنکاش و نظارت خود را با بطن جامعه و بطن نیازهای کل کشور یکی می دانند و با نظارت بر اجرای درست آن درصدد اعاده حق ملت هستند و یقینا می توانند کمک کار دولت باشند. اساسا این تئوری که دولت  و مجلس باید با هم هماهنگ باشند صحیح است اما نوع هماهنگی متفاوت است. متاسفانه همواره بدنه اجرایی دولت در کشور که بسیار بزرگ است با مشکلاتی مواجه می شوند دقیقا برعکس قوه مقننه که 290 نماینده بدون  هیچ حاشیه و بدنه ای وجود در حال قانون نویسی و نظارت هستند اما در دولت به دلیل بزرگی خود دولت هم امکان نظارت بر خودش را به طور کامل ندارد .اساسا در هیچ جای دنیا مجری و ناظر یکی نیست این مساله بحث بسیار مهم علمی است .حتی ممکن است هدف دولت کار خوب باشد اما چون در بدنه تخلفاتی صورت می گیرد که امروز شاهد بسیاری از ان هستیم همانند رانت هزار میلیارد تومانی یا مباحثی که  به بخشی از صنعت کشورلطمه می زد با پیگیریها و نظارت های مجلس افشا می شود در حالی ک خود دولت در آن دخالت داشت و متوجه این عملکرد نبوده است. مسلما اگر مجلس افشا گری نمی کرد ممکن بود دامنه این فسادها گسترش بیابد بنابراین می بینیم افشا گری مجلس تواسنت جلوی ان را بگیرد در بسیاری از موارد فساد بانکی و فسادهای اقتصادی که اعلام و رسانه ای می شود اغلب به دلیل  نظارت مجلس و پیگیری نمایندگان محقق شده است چرا که دولت نمی تواند خود هم مجری باشد هم نظارت کند.مسلما اگر قرار باشد دولت هم مجری باشد هم ناظر دیگر در هیچ جای دنیا دلیلی برای انتخاب ناظر وجود ندارد دیگر توجیهی برای تحقیق و تفحص باقی نمی ماند. لذا اگر این اتفاق هم بیفتد که بعضا هم در برخی از جاها برخی از قوای مجریه دور از نظارت مجلس و با ترفندهایی کارهایی انجام می دهند انون اساسی و خصوصی سازی یکی از این عرصه هاست که خود دولت معترف است بسیاری از دستگاه هایی که خصوصی شدند متاسفانه در آنها  رانت های بزرگی رد و بدل شده که یا شرایط واگذاری نداشته اند و یا  به دستگاه هایی داده شده که مجددا برای خود دولت درآمد زایی داشته اند و باز هم نوعی رانت شده است وبا نگاه به  مفاد پرونده بابک زنجانی متوجه همین رانت های دولتی و سوء استفاده  از امکانات دولتی می شویم که جوانی را صاحب ثروت افسانه ای می کند . فلذا اساسا  زمانی که بخواهیم نظارت را حذف کنیم باید در انتظار رویدادهای نابهنجار در حوزه های فرهنگی ،اقتصادی و سیاسی باشیم .نه تنها در ایران د همه جای دنیا همین  روال وجود دارد نگاهی به کنگره آمریکا ؛مجلس سنا در این کشور یا پارلمان اروپا کنیم که با چه دقتی بر دولتهایشان نظارت می کنند .بی تردید به فرموده حضرت امام خمینی (ره ) مجلس عصاره ملت است  و هیچ قوه ای قابل قیاس با مجلس نیست هرچند که هر نهاد دیگری خود را خیلی محق بداند.
به نظر می رسد دولت برای اینکه جناح سیاسی مورد نظر خود وارد مجلس شود آشکارا در حال فعالیت است آیا می توان گفت دولت عزمش برای کنار زدن رقیب جدی است و آیا اصلا دولت  در این زمینه می تواند فعالیت کند؟
من فکر می کنم دولت در انتخابات نباید به دنبال تایید یا حذف رقیب باشد این مساله به دولت هیچ ارتباطی ندارد و مجلس میدان مبارزه و رقابت دولت نیست مجلس میدان رقابت ملی است بنابراین باید اختیار مردم باشد و مردم  تشخیص بدهند چه کسی باید وارد مجلس شود .مسلما مردم باید با شرایطی که مد نظرشان دارند از تحصیلات ،شجاعت ،خط سیاسی ،برخورداری نماینده از قدرت بیان و پیگیری و نظارت به فردی رای بدهند بنابراین مساله ای نیست که دولتها بتوانند آن را تعیین کنند این موضوع در اختیار مردم است و قانون اساسی همه جای دنیا این انتخاب  را در اختیار مردم قرار داده نه در اختیار دولت .اگر دولت در این راستا بخواهد از اختیارات خود سوء استفاده کند درهر جای دنیا منکوب و قطعا محکوم است. مسلما همواره در بدنه دولتها تخلفاتی صورت گرفته و هیچ دولتی نمی تواند منکر آن شود و مسلما تخلفات دولتی همیشه رسوا شده و مجلس نقش بارزی در رسوایی متخلفان داشته است بنابراین اساسا انتخاب نماینده حقی ملی و برای مردم است نه برای دولت، نه قوه قضاییه و نه برای هیچ کس و نهاد دیگری حتی مجلس برای خودش هم نمی تواند حق قائل شود این فقط حقی است برای مردم که حق انتخاب نماینده خود را دارند که بگویند ایشان وکیل بنده است از جانب من می تواند حرف بزند.مسلما هی حقی برای دولت وجود ندارد که  بگوید من دوست دارم چه کسی وارد پارلمان شود...
یک نماینده تاثیر گذار در عرصه های مختلف چه ویژگی هایی باید داشته باشد؟
مسلما اگر مردم خواهان فرستادن نماینده خوبی به مجلس شورای اسلامی هستند باید خود نماینده خوبی انتخاب کنند. نماینده خوب  نماینده ای است که قدرت قانون نویسی و قدرت نظارت بر اجرای ان قانون را داشته باشد. حالا اگر نماینده ای در قانون نویسی تخصص خوبی داشته باشد اما نظارت نکند آیا می توان گفت که می تواند قانون را محقق کند؟ ایا نماینده فردا می تواند قانون را پیگیری کند؟ ایا مشکلی در کشور پیش باید حق دارد اعتراض کند؟ متاسفانه برخی از نمایندگان به جای اینکه به منافع ملی فکر کنند بیشتر به منافع دولت می اندیشند حتی در کمیسیون تلفیق بودجه مجلس سالهای گذشته دیدیم کسانی بودند که وقتی ما از دولت خواستیم که نیم درصد از درآمدهایش را برای خرید صنایع دستی و اشتغال زایی کند این نمایندگان و وکیل الدوله ها بدان رای ندادند. متاسفانه مردم همه واقعیت ها را نمی بینند و از آن آگاهی ندارند و نمی دانند از کجا ضربه می خورند که این همه جوان بیکار است و این رکود ناشی از چه مسائلی است ... بنده به عنوان نماینده با صراحت عرض می کنم ضربه ای که نماینده ضعیف، وابسته و وکیل الدوله به ملت می زند جبران نشدنی است و خدمتی که یک نماینده اگاه، دلسوز، باسواد وشجاع می تواندبه تصویب قوانین در کشور کند قابل قیاس با خدمت بالاترین مقام نیست .یقینا مردم بعد از 37 سال از پیروزی انقلاب اسلامی باید بدانند چه کسانی را راهی مجلس می کنند زیرا مردم ما بسیار هوشمند و فهیم هستند. بی تردید نماینده خوب نماینده ای است که سود وزیان ملت برایش از هرمساله ای بالاتر و مهم تر باشد. بنابراین مردم تنها به شعارها اکتفا نکنند و با توجه به مشارکت نمایندگان و نامزدها در امور اجتماعی ،اقتصادی و سیاسی و فرهنگی بهترین ها را به عنوان نماینده خود نه دولت راهی مجلس شورای اسلامی کنند.