جمعه گذشته به اذعان بسیاری از خبرگان رسانه، یکی از کیفی‌ترین و بهترین شب‌های شبکه‌های رسانه ملی طی دهه‌های اخیر بود. سه برنامه «نقد شعر» در شبکه چهار، «180 درجه» در شبکه افق و «هفت» در شبکه سه، که همه آن‌ها برنامه‌هایی گفت‌وگو محور محسوب می‌شوند، با فراغ بال و بدور از جنجال‌های معمول، موضوعات و چهره‌هایی را که شاید به واسطه کج سلیقگی‌های مبهم، سال‌های سال و ناخودآگاه برای صدا و سیمای ما به تابو بدل شده بودند به عرصه و به معرض نگاه و قضاوت مخاطبانش کشاند. در این مجال اندک سربازنویسی آنچه را در این سه برنامه گذشت، ندارم. آن‌ها که دیده‌اند، می‌دانند از چه سخن می‌گویم و آن‌ها که نه، با یک جست‌وجوی ساده در فضای مجازی، می‌توانند از کم و کیف ماجرا آگاه شوند.
این چند خط را می‌نویسم که در درجه نخست از جناب آقای سرافراز، رئیس سازمان به خاطر اعتماد به فرزندان برنامه‌ساز انقلاب در رسانه ملی و به خاطر این جسارتی که براستی نوبر بود، تشکر کنم، همچنین سپاسگزاری کنم از «جواد رمضان نژاد» مدیر جوان و خوش آینه و خردمند شبکه افق و نیز مدیر جسور شبکه چهار و البته عوامل این برنامه‌ها که خدا می‌داند برای روی آنتن رفتن این تولیداتشان، قبل و بعد از پخش چه زحماتی را متحمل شده و چه فشارهایی را از سرگذرانده‌اند. برنامه هفت بهروز افخمی نیز، جمعه شب گذشته یکی از تابناک‌ترین برنامه‌های سینمایی سال‌های اخیر بود. برنامه‌ای که بسیار مرا امیدوار کرد که شاید بهروز افخمی با کارخانه هفت، بتواند محصول این سینمای مخمور و خسته و سرگردان و در عین حال مدعی را به سرانجام برساند.
در روایات متعددی از زبان بزرگان مذهب حقه خویش خوانده‌ایم که مؤمن زیرک و شجاع است. تبلور این دو صفت اما در برنامه‌های رسانه ملی تاکنون کمتر فرصت بروز و ظهور یافته بود. البته کم نبودند برنامه‌هایی که سرآمد بودند و تأثیرات ناب خود را هم گذاشتند، اما منظورم برآیند رویه برنامه سازی و تولیدات این رسانه و دستگاه عریض و طویل است. لازم است، در تمام عرصه‌ها پای موافقان و مخالفان به رسانه ملی باز شود. باشد تا مدعیان بیایند و مردم دست خالی این‌ها را ببینند. ما حتی اگر به ضعف، پوچی، مخرب و نادرست بودن برخی آثار، چهره‌ها، کتاب‌ها، فیلم‌ها و رویه‌ها ایمان داریم، باید بپذیریم که با بایکوت و طرد و مخفی کردن این‌ها، نه تنها به اهداف خود در قبال هیچ کدامشان نمی‌رسیم، بلکه موذیانی هستند که چون عرصه را خالی می‌بینند، با گزافه گویی خویش از همین موارد برای مخاطبان ناآگاه مدینه فاضله می‌سازند.
باید فرصت نقدی باشد تا همین ضعف‌ها را کارشناسانی برای مردم حلاجی کنند. اگر این‌ها را به میدان بیاوریم، این فرصت هرگز رخ نمی‌دهد. گاهی نیز با این نقدها برخی کج سلیقگی‌ها پس از دهه‌ها تصحیح می‌شوند. قصد پرگویی ندارم. تنها توصیه‌ام به جناب سرافراز این است که؛ برادر بزرگوار! به فرزندان انقلاب اعتماد کن و با همین فرمان ادامه بده، لطفاً! سپاس!