چند نکته در این ارتباط ضروری است که توجه خوانندگان گرامی را به آن جلب می‏کنیم.
 نکته اول: اینکه کسی منکر وضع نابسامان بخشی از مردم عزیز کشورمان نیست و پنهان کاری در این موضوع، دور زدن صورت مسأله است. خوب جلوه دادن همه چیز، بیشتر از اینکه فریب دادن افکار عمومی باشد، فریب دادن خویشتن است. این را هم قبول داریم که عده‌ای از مسؤولان، ناکارآمدی و بی‌عرضگی خود را در رسیدگی به محرومان جامعه پشت هزاران توجیه مخفی می‏کنند و وقتی مطبوعات بر اساس رسالت خود تصاویری از این دست را چاپ می کنند و وظایف مسؤولان را به یادشان می‌‏آورند، روی ترش می‏کنند و با فرافکنی، همه کاسه و کوزه‌ها را بر سر دولت‌های قبلی خراب می‎کنند؛ و یا مؤمنانی که به امور خداپسندانه دیگری مشغولند، مسؤول بی‏توجهی به مستمندان جامعه قلمداد می‎کنند! پس نویسنده این سطور با شما موافق است که «این تصاویر واقعیتی است که برای بعضی‌ها تلخ است.» اما این را متوجه نمی‌شوم که چرا ساختن بارگاه برای ائمه معصومین (علیهم‏ السلام) برای عده‌ای تلخ است؟!
به یقین، شما هم با من موافقید که هر چیز به جای خویش نیکوست. تلاش برای اینکه مردم در رفاه نسبی و قابل قبولی باشند، وظیفه همگانی است و صرف اینکه دولتی اسلامی ـ یا دولتی با شعارهای اسلامی ـ بر سر کار است، تکلیف مردم را ساقط نمی‌کند. لازم است روی این نکته تأکید مضاعف کنیم، طبق آیات قرآن (مثل آیه 47 سوره یس) باید این وظیفه را همگانی ببینیم؛ نه فقط وظیفه مسؤولان و نه تکلیف کسانی که به خاطر اعتقاداتشان برای ساخت حرم عزیزترین انسان‏های عالم از اموال شخصی خودشان مبلغی ـ هر چند محدود ـ را جدا می کنند.
کمک به مستضعفین، وظیفه‏ای همگانی است؛ این تکلیف عمومی، وظیفه آن‌هایی هم هست که برای تعطیلات نوروزی‌شان در پروازهای سه ساعته و بالاتر می‌نشینند.
مطمئن باشید اگر خیلی از بچه سرمایه‌دارهای خوشگذران جامعه ما، هزینه خوراک تقویتی اسب‌ها و هدایای والنتاین و هزینه واکس و پولیش خودروهای آن چنانی‎شان را صرف وظیفه انسانی «کمک به همنوع» کنند، دیگر چند میکرون طلای گنبد بارگاه ائمه اطهار(علیهم السلام) این‏قدر به چشم بعضی‎ها نخواهد آمد.
اینکه در جامعه ما بعضی حداقل وظایف انسانی خود را هم انجام نمی‌دهند، دلیل نمی‎شود که دینداران باید بیایند و وظایف دیگران را هم انجام دهند!
البته در منطق این جماعتِ از زیر بار مسؤولیت در رو، مقصر اصلی کسی نیست جز نظام! و این موارد، تنها بهانه‏ای است برای خالی کردن عقده تاریخی‌شان بر سر انقلاب و حکومت...
پس در جمع‏بندی نکته اول به طور مختصر عرض می‏کنیم که: دینداران اغلب وظایف خود را هم نسبت به امامان خود و هم نسبت به دیگر مؤمنین خوب می‏دانند؛ مشکل کسانی هستند که، نه تنها تعهدی نسبت به بندگان خدا قبول نمی‏کنند، بلکه معمولاً تعهد به خدای عالم و تکالیف دینی را نیز نپذیرفته‏اند.
نکته دوم را در قالب خاطره‎ای واقعی عرض می‏کنم؛ در نمایشگاه کتاب سال 92 ستاد بازسازی عتبات عالیات غرفه‌ای داشت. در آن غرفه خانمی را دیدم که دختر کوچک خود را آورده بود که النگوی نازک و کوچکش را به ساخت ضریح یا گنبد معصومین(علیهم السلام) تقدیم کند. آن خانم از داخل کیفش چند النگوی پلاستیکی رنگارنگ در آورد و به دختر کوچکش داد و به دخترش گفت که
«این ها مال تو، اون یکی مال من!» آن خانم کوچولو هم قبول کرد و مادر النگو را به مسؤولان غرفه تحویل داد و جمله‌ای گفت و رفت. گفت: «نذر کرده بودم بیماری دخترم خوب شود...»
تعامل مردم ما با اهل بیت(علیهم السلام) یک امر قلبی است و بدیهی است که اگر کسی تقوای قلب نداشته باشد، سنخ این تعامل را نمی‌فهمد.
و نکته آخر، ائمه(علیهم السلام) کسی را مجبور نکرده‌اند که برایشان بارگاه بسازد. در مورد کیفیت ساخت بارگاه هم ارزشمندترین عناصر عالم با خشت معمولی برای آن بزرگواران تفاوتی ندارد. ولی نتیجه‏ این حقیقت آن نیست که ما به وظیفه شیعه بودن خود عمل نکنیم!
البته دشمنان کوردلِ اهل بیت(علیهم السلام)، همان خشت خام را هم بر مزار نورانی معصومین (علیهم السلام) تحمل نمی‏کنند و حتی سایه‏بانی را برای امامان شیعه نمی‏پسندند؛ چه سایبان دست‌ساز علی(علیه السلام) در بیت الاحزان باشد برای دختر پیامبر(علیها سلام)، و چه گنبد مطلای امامین عسکریین.
اما من اگر باشم، «خانه امام» خود را خیلی بهتر از «خانه خود» می‌سازم. گمان می‏کنم لازم باشد همه ما اول موضعمان را ـ حداقل برای خودمان ـ مشخص کنیم...
مخاطبان ارجمند می توانند شبهات دینی خود را به شماره 903270003 پیامک کنند