به گزارش قدس آنلاین به نقل از عصر ایران، پرندگان آخرین بازماندگان دایناسورهای پرنده، نوادگان دایناسورهای تروپود - زیر راسته ای از دایناسورهای گوشتخوار و دوپا - مانند ولوسی‌رپتور هستند. یک جوجه مرغ اگرچه چندان شبیه به تصویری که از یک ولوسی‌رپتور ترسیم کرده ایم، به نظر نمی رسد اما همچنان ممکن است نسبت نزدیکی با آن داشته باشد.
پژوهشگران در تلاش برای درک تغییرات ژنتیکی هستند که ظاهر دایناسورها را تبدیل به پرندگان امروزی کرده و در حقیقت موجب از دست دادن بازوها، پوزه، دم، و پاهای قدرتمند شده است. گروهی از پژوهشگران به رهبری یوآئو فرانسیسکو بوتیهو از دانشگاه شیلی بخشی دیگر از این معما را حل کرده اند.
آنها دریافته اند چرا استخوان نازک نی در پرندگان - یکی از دو استخوان نازک دوقلو که کنار هم در پای یک جوجه مرغ قرار دارند - بیش از اندازه کوتاه است و به اندازه استخوان نازک نی پیشینیان تروپود آنها توسعه نیافته است. با تنظیم ژن هایی مشخص به منظور تغییر رشد استخوان، پژوهشگران نشان داده اند می توانند این روند را در جنین جوجه معکوس کرده و به شکل گیری پاهایی با ظاهری شبیه‌تر به ساختار پاهای دایناسورها کمک کنند.
البته پژوهشگران به جنین ها اجازه رشد تا زمان سر از تخم درآوردن نداده اند اما چگونگی معکوس کردن گامی دیگر در مسیر تکامل را متوجه شده اند که خلق پرندگانی با بیان صفات دایناسوری را امکان‌پذیر می کند.
در نهایت، اگر فردی چگونگی معکوس کردن تمامی تفاوت های بین پرندگان امروزی و دایناسورها را متوجه شود، ما ممکن است قادر به خلق دسته ای دایناسور-پرنده شویم، موجودی که دارای پاها، دم، و پوزه یک دایناسور است. این موجود می تواند یک دایناچیکن یا یک چیکنوساروس باشد. البته این هدفی نیست که گروه پژوهشی در شیلی به دنبال تحقق آن باشند بلکه آنها بیشتر قصد دارند تغییرات ژنتیکی که پرندگان امروزی را شکل داده اند، تشریح کنند.
اما در مقابل افرادی نیز هستند که ایده خلق یک دایناسور کوچک جدید مانند یک دایناچیکن را بسیار جذاب می دانند.