انتخاب روز بیست و سوم فروردین به عنوان «روز دندانپزشک»، به مناسبت مصادف بودن با سالروز تصویب طرح «بهداشتکار دهان» در مجلس در سال 1360 انجام شده است.
به باور من، نفس انتخاب چنین مناسبتی برای بزرگداشت روز دندانپزشک حاکی از روح «خردگریزی» و «نخبه ستیزی» در میان تصمیم گیرندگان و قانونگذاران مسایل مرتبط با جامعه پزشکی است! به هر حال تحصیل در رشته دندانپزشکی نیاز به پشتکار و دانش و تلاش فراوان دارد و بیشتر نخبگان و دانش آموزان ممتاز موفق به پذیرش و ادامه تحصیل در رشتههای پزشکی، دندانپزشکی و دارو سازی میشوند. حال آنکه انتخاب روز تصویب قانونی که تکنسینهای بهداشتکار دهان و دندان را طبق
سهمیه هایی (بدون شرکت در آزمون سراسری) مجاز به ادامه تحصیل در رشته دکتری میکند، نشان از رویکرد تقلیل گرایانه زعمای امور مرتبط به اقشار تحصیلکرده و نخبه جامعه دارد، رویکردی که متأسفانه در چند سال اخیر با هجمه نامناسب و تحقیر آمیز پزشکان، در حال تخریب منزلت و شأن پزشک در اذهان عمومی است.
وقتی تلویزیون در برنامه ای، آماری نادرست و اغراق آمیز از میزان درآمد پزشکان ارایه میکند و به طور آشکار و نهان، پزشکان را عدهای پول دوست و بی احساس معرفی میکند، آیا میفهمد که چه فاصله و دیواری در راه اعتماد میان انسانها با معالجان خود ایجاد میکند؟
مفهوم «پزشک» که مادربزرگها و پدربزرگهای ما با تمام آموزهها و اعتقادات مذهبی شان در باره حجاب و…، او را «محرم» میدانستند و هم دردشان را و هم رازشان را با او در میان میگذاشتند، امروز تبدیل به موجودی متکبر، مغرور، پول پرست و
بی وجدان شده است. در خصوص درآمد دندانپزشکان، تصورها و تلقیهای اغراق آمیزی در جامعه وجود دارد که به نظر من، رسانههای رسمی مانند صدا و سیما و برخی مطبوعات هم در نهادینه کردن این باورها تأثیر ناشایستی از خود بر جای میگذارند.
دندانپزشکان نیز بسته به سن و سابقه و شهر محل فعالیت و نحوه فعالیت و… ممکن است درآمدهای گوناگونی داشته باشند. دندانپزشکانی که به فعالیت مبادرت میورزند و کارمند دولت محسوب نمیشوند، تحت پوشش هیچ سازمان بیمه گری نیستند و در صورتی که خود اقدام نکنند، هیچگونه سابقه کار و حقوق بازنشستگی و مستمری برای ایشان متصور نیست. هزینههای اولیه تجهیز مطب، هزینه مالیات سالانه، هزینه مکانی با امکانات مناسب و کف و دیوار قابل شست و شو و تهویه و جریان آب مناسب، هزینه نیروی انسانی (منشی و دستیار)، هزینههای نظافت و قبضهای آب و برق و گاز و تلفن، هزینه مواد مصرفی دندانپزشکی، هزینه لابراتوار، هزینه شرکت در بازآموزیها و کنفرانسهای اجباری برای اخذ امتیاز تمدید مجوز مطب و هزینههای دیگر، مواردی است که هر کدام به نوبه خود هزینههای عمدهای هستند و دندانپزشک برای ایجاد فعالیت شغلی خود، باید پرداخت کند. از طرفی هیچ حمایتی برای ارجاع بیمار و... وجود ندارد و دندانپزشک باید همچون سایر مشاغل آزاد، به صورت مستقل نسبت به آگاهی رسانی از فعالیتهای خود و درج تبلیغات و... اقدام کند. همچنین یک دانش آموخته دندانپزشکی که طرح خود را گذرانده و امتیاز مجوز مطب را کسب کرده است، باید به تنهایی وبدون هیچگونه حمایت دولتی، یک کسب و کار شخصی راه بیندازد و به تنهایی از پس تمام مراحل آن بر آید و در عمل هیچ حمایت و تسهیلاتی از جانب سازمانهای مسؤول از فعالیت دندانپزشکان به عمل نمیآید.علاوه بر این باید توجه داشت که دندان پزشکی یک حرفه آزاد است و دندان پزشک از کار دست خود ارتزاق میکند و حقایقی مانند کاهش توانایی جسمی دندانپزشک با گذشت سن، ایجاد ناراحتیها و بیماری هایی نظیر درد مهره گردن و کمر و درد دست، کاهش چشمگیر مراجعه کننده در روزهایی مانند تعطیلات و ماه روزه داری و … باید در نظر گرفته شود.یک
ساختمان ساز یا یک تولید کننده صنعتی قادر است با روشهای مناسب و استفاده از فناوری نوین و افزایش تولید و توسعه فعالیت به سودی شاید دهها برابر سود ماههای اول فعالیت نایل شود، اما یک دندانپزشک از طریق اخذ دستمزد خدمات از بیماران، کسب در آمد میکند و امکان تولید انبوه یا درمان انبوه در زمینه درمان انسانها وجود ندارد. بنا بر این در آمد دندان پزشک سقف محدودی دارد و هرگز از طریق کار درمانی و دندانپزشکی قادر به کسب درآمد بیش از آن سقف نخواهد بود. برای درمان هر بیمار باید آمپول بیحسی به او تزریق کرد و زمان و دقت لازم برای درمان او صرف کرد. بر این اساس، تعداد بیمارانی که یک دندانپزشک میتواند در روز معالجه کند، محدود است. ممکن است که دندانپزشک از همان سالهای ابتدایی فعالیت حرفهای خود با کار و تلاش قادر باشد زندگی آبرومندانهای برای خود بسازد، اما در عمل، یک دندانپزشک قادر نخواهد بود از طریق شغل خود فرد خیلی ثروتمندی شود.
*جراح، دندانپزشک
نظر شما