در خبرها آمده بود که پلیس تهران حدود هفت هزار نفر را به عنوان گشت نامحسوس استخدام و برای ثبت ناهنجاری‌های گوناگون روانه خیابان‌های تهران کرده است. گویا هدف از این اقدام بیشتر مقابله با پوشش‌های نامناسب، رفتارهای نابهنجار ترافیکی، مزاحمت‌ها و مواردی از این دست است، این مسأله موجی از واکنش‌ها را در فضای مجازی رقم زده است.
تردیدی نیست که دولتمردان باید برای کنترل ناهنجاری‌ها چاره‌اندیشی کنند، اما همیشه در چنین مواقعی افکار عمومی عادت دارد و البته حق هم دارد که مقایسه می‌کند، میان مهم و مهم‌تر. ترجیح میان این دو را خود بزرگان در منبر و مدرسه بجا آموخته‌اند.
عموم مردم در جریان زندگی روزمره خود با موارد تأسفباری از ناهنجاری‌ها روبه‌رو می‌شوند. در ادارات با برخی کارمندان و مسؤولان که پاسخ درست نمی‌دهند، ارباب رجوع را از سر باز می‌کنند یا کم کاری کرده و گاه پای رشوه هم به میان می‌آید. در بیمارستان‌ها، در خریدهای روزانه و در هزار و یک مورد و بخش دیگر. آن‌ها آرزو می‌کنند کاش دولتمردان برای کنترل این موارد و جلوگیری از تضییع حق مردم، گشت‌های نامحسوسی داشتند. کاش برای نظارت بر قیمت‌ها گشت نامحسوس بود. کاش در زمان ثبت نام دانش آموزان، وقتی همه مسؤولان آموزش و پرورش اعلام می‌کنند، از هیچ کس نباید مبلغی گرفته شود و باز هم مردم در مراجعه به بسیاری از مدارس مجبور می‌شوند سرکیسه را شل کنند، گشت نامحسوس بود. کاش در فرودگاه‌ها و پایانه‌های مسافربری چنین گشت‌هایی بودند.
آنچه مسلم است این طرح مانند بسیاری از طرح‌هایی که ذکرش در یادداشت پیشین همین ستون هم رفت، فی البداهه و ناپخته است و به جوانب و تأثیرات آینده آن توجه کافی نشده است. حرف‌های مردم در گروه‌های مجازی شنیدنی است. یکی نوشته بود؛ دیگر هیچ تاکسی و مسافرکشی، هر کسی را که کمترین شباهتی به
 بر و بچه‌های حزب اللهی داشته باشد سوار نخواهد کرد. دیگری نوشته بود؛ ما در کل کشور برای حفظ محیط زیست 2700 محیط‌بان داریم، یعنی ده‌ها برابر کمتر از استاندارد جهانی آن، اما فقط در تهران هفت هزار نفر گشت نامحسوس پلیس داریم و...
من به عنوان یک روزنامه نگار سر آن ندارم که بر این موارد صحه گذاشته و نظرات فضای مجازی را تأیید و با این صداها همراهی کنم، اما این را خوب می‌فهمم که اگر بنا به رفع مشکل ناهنجاری‌های موردنظر پلیس تهران بزرگ در این کلانشهر بود، گزینه پلیس نامحسوس باید آخرین گزینه می‌بود. برادران محترم ما چه راه‌هایی را رفته و چه گزینه‌هایی را آزموده‌اند که عاقبت به این تصمیم رسیده‌اند؟ چرا قبل از آزمودن راه‌های فرهنگی و کوتاه‌تر و مؤثرتر، مسیرهای کنترل مردم و جاسوسی از آن‌ها را آزمایش می‌کنیم؟