چند شب پیش شبکه بی.بی.سی فیلمی جهت‌دار و تبلیغاتی علیه مدافعان حرم پخش کرد. تلاش سازندگان بر آن بود تا به هر قیمت ممکن با استفاده از پناهندگانی که به غرب گریخته بودند و برای رسیدن به پناهندگی حاضر به تکرار هر ادعای درخواستی این شبکه خبری بودند، ثابت کند که این مدافعان به زور و با وعده دستمزد و امکانات بهتر برای نبرد به سوریه اعزام می‌شوند.
باری، از دشمن گلایه‌ای نیست، چرا که این شبکه‌های رنگارنگ برای همین تهاجم رسانه‌ای ساخته و پرداخته شده‌اند. گلایه از رسانه‌های خودی است که چرا آن قدر در تشریح این دفاع مشروع و مقدس برای افکار عمومی داخل و خارج کشور تعلل کرده و می‌کنند تا از آن سو مورد حمله و هجوم واقع شوند و آن گاه که دشمن مخاطب را به تردید انداخت و ذهنیت او را به انحراف کشاند، تازه ما دست به کار شویم تا آن را تصحیح کنیم.
ماه‌ها پیش در همین ستون بر اهمیت شفاف سازی حرکت مدافعان حرم، لزوم آن و ستردن غبار بی‌تفاوتی و بی‌توجهی از آن مطالبی را قلمی کردم. با کمال تأسف گوش شنوایی نبود، تا حالا که یک شبکه معاند دست به کار شده و چنانکه پیش‌بینی می‌شد، پس از آن، جمعه شب گذشته، شبکه یک سیما برای نخستین بار مستندی را با عنوان «حریم باور» درباره شهدای ایرانی و افغانستانی مدافع حرم پخش کرد، مستندی که اگرچه باز هم مطابق معمول این دست مستندها، از نگاه حرفه‌ای ضعیف و نارسا بود، اما تا حدی بر واقعیات این جریان صحه می‌گذاشت، اما دریغ که مطابق معمول، نوشداروی پس از مرگ سهراب بود.
چنانکه امروز تمام جهان دریافته است، در جبهه داعش تروریست‌هایی با بیش از 82 ملیت گوناگون جمع شده و سرگرم جنگ افروزی و آدمکشی هستند. کسی نمی‌داند چرا برای گردانندگان بی.بی.سی، جع آوری مدرک چگونگی اعزام این تروریست‌ها از کشورهای مقصد و با مساعدت مالی و لجستیکی آل سعود و شیخ نشین‌های خلیج فارس و همکاری آشکار ترکیه اهمیتی ندارد، اما در به در از کردستان عراق و استانبول و یونان، تا دانمارک خبرنگار آن‌ها تحقیق و تفحص می‌کند، مگر بتواند جعلیاتی را علیه کسانی که مقابل داعش می‌جنگند فراهم نماید. آیا این رویه و رویکرد معنادار نیست؟
ما به عنوان بخشی از جامعه بزرگ مسلمانان جهان و پس از آن مذهب شیعه، معتقد به نوعی آرمان و عدالت اسلامی هستیم. بدیهی است وقتی این آرمان و اعتقادات ما به طور آشکار از سوی عده‌ای که جهان بر جنایتکار بودن و بربریت آن‌ها صحه می‌نهد، مورد تهدید قرار گیرد، به میدان می‌آییم. چنین مقابله‌ای در هر کجای جهان که رخ دهد باز هم برای مسلمانان واقعی تفاوتی نمی‌کند. زمانی که این جنایتکاران آشکارا همه را به جز افراط گرایانی چون خود را تهدید به قتل عام، تخریب اماکن مقدسه، به اسارت بردن زن و فرزندان و... می‌کند، روشن است آنکه می‌تواند سلاح برمی‌دارد و به جبهه می‌رود. اوج خباثت آنجاست که رسانه‌ای در جبهه کسانی که از خود دفاع می‌کنند به دنبال متهم بگردد و نه مهاجمین تروریست و
کودک کش. در پایان باز هم یادآوری می‌کنم که رسانه‌های ما باید با تمام قوا در کنار نبرد میدانی، وارد نبرد رسانه‌ای این عرصه نیز بشوند که فردا خیلی دیر است!