به گزارش قدس آنلاین به نقل از تسنیم، تونی کارتالوچی( Tony Cartalucci) پژوهشگر ژئوپلتیک و نویسنده ساکن بانکوک در یادداشتی با عنوان "انتخابات سوریه؛ مهر تاییدی بر بزرگ ترین ترس های غرب"اورده است:
با وجود تداوم درگیری های سوریه، زندگی در بسیاری از بخش های این کشور به روال عادی ادامه دارد. برگزاری انتخابات برنامه ریزی شده این کشور نیز خارج از این قاعده نیست. قبل از انتخابات اخیر، آخرین انتخابات پارلمانی این کشور در سال 2012 برگزار گردید.

از آنجا که این انتخابات هر 4 سال یک بار صورت می گیرد، بسیار بیشتر از آنکه یک «ترفند سیاسی» برای تقویت مشروعیت دولت فعلی به حساب بیاید، نشانگر تداوم روند سیاسی مستقل فعلی و برخاسته از حق حاکمیت ملی سوریه بود.

با این حال تلاش  برای تخریب اعتبار این انتخابات، به هدف اولیه رسانه های خبری آمریکایی و اروپایی تبدیل شده بود، اما سازمان های غیردولتی ناظر بر انتخابات دولت آمریکا نیز تایید کرده بودند که انتخابات ریاست جمهوری قبلی سوریه در سال 2014 شاهد افزایش شدید رای دهندگان بوده است.

در این انتخابات نیز اگرچه رسانه های آمریکای و اروپایی در گزارش های خود سعی کردند چنین القا کنند که تعداد رای دهندگان کاهش یافته، به نظر می رسید که تعداد رای دهندگان در این دوره نیز زیاد بوده است.

سازمان «راهنمای انتخابات» مستقر در واشنگتن که با پول یو اس اید اداره می شود، شرکت 73.42 درصدی رای دهندگان را در انتخابات ریاست جمهوری سال 2014 سوریه گزارش داده بود. برای مثال تعداد رای دهندگان در انتخابات ریاست جمهوری سال های 2008 و 2012 در آمریکا به ترتیب 57.1 و 54.9 بوده است. به نظر می رسد که انتخابات پارلمانی سال 2016 سوریه نیز شاهد تعداد بالای رای دهندگان بوده  است.

اینترنشنال بیزینس تریبیون در مقاله خود با عنوان «اخبار انتخابات سال 2016 سوریه: گفتگوهای صلح ژنو همزمان با آغاز روند رای گیری در این کشور از سرگرفته شد» گزارش داد که: «رای گیری انتخابات پارلمانی سوریه پنج ساعت دیگر تمدید شد تا جوابگوی تعداد بالای رای دهندگان باشد.

یک رهبر مذهبی ضمن تمجید از شمار رای دهندگان مشارکت کننده در این انتخابات گفت که این اتفاق، نشانگر مخالفت آشکار رای دهندگان با شقاوت، تروریسم و ویرانگری است که سوریه در جنگ داخلی خود تجربه کرده است.»

با وجود تعداد بالای رای دهندگان در انتخابات های قبلی و مواردی چون شاخص های گزارش شده در تازه ترین نظرسنجی اینترنشنال بیزینس تریبیون، روزنامه های آمریکایی چون نیویورک تایمز تصمیم گرفته اند واقعیت ها را نادیده بگیرند و فریبکارانه و تعمدا با اتکا به روایت هایی تایید نشده و قصه وار، تعداد رای دهندگان را تا جای ممکن کم جلوه دهند و  این انتخابات را به کلی بی اعتبار کنند.

مقاله پرسش برانگیز آن برنارد در نیویورک تایمز با عنوان « انتخابات پارلمانی سوریه نشانگر چند دستگی ها و عدم قطعیت اوضاع است» ادعا می کند که: «بخش های عمده ای از این کشور که در کنترل گروه های شورشی قرار دارند، در رای گیری روز چهارشنبه شرکت نداشتند. با وجود آتش بس موقت شکننده موجود، هواپیماهای دولتی و روسیه همچنان به بمباران مناطق تحت کنترل شورشیان ناسیونالیست و اسلامگرا همچنین مناطق تحت کنترل دولت اسلامی ادامه می دهند. یک ائتلاف به رهبری آمریکا نیز مناطق تحت تصرف این گروه را بمباران می کند.»

در سراسر این مطلب، برنارد  به شکلی صریح از اطلاع دادن این واقعیت به خوانندگانش سرباز می زند که اگرچه احتمالا مناطق جغرافیایی تحت کنترل گروه های شورشی بزرگ است، اما اکثریت جمعیت سوریه در این مناطق ساکن نیستند و به روشنی دست به این انتخاب زده اند که علاوه بر انتخابات سال 2014 در سال 2016 نیز به دولت فعلی رای دهند.

در طرح این ادعا که مناطق کردنشین نیز در این انتخابات مشارکت نداشتند نیز این واقعیت نادیده گرفته می شود که کل جمعیت کردهای سوریه کمتر از 10 درصد جمعیت این کشور را تشکیل می دهند و تمامی کردهای سوریه در این مناطق سکونت ندارند و از رای دادن امتناع نکرده اند.

افسانه متفرق و بی خانمان بودن مردم سوریه

معمولا این آمریکاست که  مکررا از کلمه جمعیت بی خانمان سوریه استفاده می کند. در حالی که غالبا به این واقعیت اشاره ای نمی کند که این سوری های بی خانمان شده، به خارج از کشور، به ترکیه یا اردن یا دورتر از این مناطق و به اروپا فرار نکرده اند، بلکه جای امنی را که می جسته اند در دمشق پایتخت این کشور و حفاظت تحت دولت و ارتش عربی سوریه یافته اند.

مرکز نظارت بر بی خانمانی داخلی که با پول آمریکا و اتحادیه اروپا اداره می شود، در گزارش سال 2012 خود با عنوان «سوریه: هیچ بهشت امنی وجود ندارد: کشوری در حال حرکت، ملتی بر روی لبه» اشاره می کند که: «دمشق و حلب دو شهر بزرگ سوریه بهشت هایی امن برای فرار از خشونت ها تلقی می شدند و به تدریج این دو شهر شاهد هجوم افراد بی خانمان داخلی بودند که از مناطق محل منازعه می گریختند.»

روشن است که اکثریت جمعیت سوریه از «جنگجویان آزادی» مورد حمایت آمریکا- اتحادیه اروپا می گریزند و دنبال  امنیت تحت حفاظت «رژیمی» هستند که قدرت های غربی تمام تلاش خود را کرده اند تا دنیا را متقاعد کنند افراد شرور آن را اداره می کنند.

با در ذهن داشتن این نکته، با وجود شعارهایی که رسانه های آمریکایی و اروپایی پیوسته تکرار می کنند، نتایج نظرسنجی ها مبنی بر حمایت عده زیادی از مردم سوریه از دولت حاکم، نباید هیچ تعجبی را برانگیزد.

مهر تایید بر بزرگ ترین ترس های غرب

این واقعیت مؤید بزرگ ترین ترس های غرب است که با وجود تمام تلاش ها برای تفرقه انداختن و نابود کردن دولت ـ ملت مدرن سوریه، مردم برای اعاده صلح و نظم در درون کشورشان نسبتا حول دولت فعلی خود متحد مانده اند.

کنایه آمیز آنکه ایالات متحده و اروپا به شکلی بی پایان بر فضیلت استقلال تاکید می کنند، اما اکنون تلاش دارند تلاش مردم سوریه را برای حفظ خودمختاری و استقلال خود تضعیف کنند.

از اظهارات آمریکا و چندین کشور اروپایی دیگر در ارتباط با انتخابات اخیر، روشن می شود که مشکل آنها اصولا نه شیوه برگزاری این انتخابات، بلکه کسانی هستند که انتخاب می شوند.

مشکل آنها نامزدهایی نیست که قوانین سوریه آنها را از حضور در انتخابات منع می کند، بلکه نامزدهایی است که آشکارا پیداست مورد تایید آمریکا و اروپا نیستند. به عبارت دیگر آمریکا و اروپا دقیقا بر خلاف وعده و وعیدهای خود مبنی بر حفظ استقلال و حق خودمختاری در سوریه عمل می کنند و در واقع می کوشند اعتبار نتایج انتخابات اخیر را خدشه دار کنند و اگر نتوانستند زیرسئوال ببرند.

رادیو نشنال پابلیک در مقاله ای با عنوان «بخش هایی از سوریه در انتخاباتی شرکت کردند که منتقدان آن را یک شرمساری  می نامند» گزارش می کند که: «مارک تونر معاون سخنگوی وزارت امور خارجه آمریکا هفته پیش گفت که به اعتقاد ما برگزاری انتخابات پارلمانی اکنون با توجه به شرایط و  وضعیت فعلی در آن کشور، در بهترین حالت پیشرس است و منتخبان آن نمایندگان مردم سوریه نیستند.»

به گزارش رویترز یک سخنگوی وزارت امور خارجه فرانسه این انتخابات را یک «شرمساری» نامید، در حالی که همتای آلمانی اش گفت که نتایج این انتخابات مورد تایید این کشور نیست.

باید به خاطر داشت که  آمریکا و متحدان اروپایی اش از انتخابات هایی که در اوکراین در میان جنگ مسلحانه در مناطق شرقی این کشور برگزار شد، مشتاقانه حمایت کردند. با وجود ناتوانی یا عدم تمایل بسیاری از اوکراینی ها برای رای دادن،  این انتخابات هم برگزار شد و هم از سوی آمریکا و اروپا مورد شناسایی قرار گرفت.

دلیل این ریاکاری باید روشن باشد. کسانی که در انتخابات اوکراین شرکت داشتند، نامزدهای  مورد تایید و حمایت آمریکا و اروپا بودند و می دانستند که آنها پیروز خواهند شد، در حالی که شرکت کنندگان در انتخابات سوریه که به احتمال زیاد برنده آن می شدند، چنین نبودند.

از این رو «دمکراسی» از نقطه نظر آمریکا و اروپا بیشتر مربوط به منافع خاص آنها در انتخاب دولت آتی یک کشور خارجی از سوی غرب است نه مردم آن، البته مگر آنکه  بتوان مردم را متقاعد کرد تا از آن نامزدهایی حمایت کنند که واشنگتن و بروکسل نیز حامی آنها هستند.

انتخابات اخیر در سوریه نه تنها مهر تاییدی بر بزرگ ترین ترس های غرب از یک کارزار شکست خورده برای تقسیم و تخریب این کشور و بر سر کار آوردن یک رژیم دوست غرب در طول دوره «انتقالی» پیشنهادی بود، بلکه بیشتر  نشان دهنده مشروعیت دمکراسی سوریه و شاهدی بود بر مداخله و دستکاری گزینشی در نظرسنجی ها به سبک غربی که برای اثرگذاری بر افکار عمومی جهان طراحی می شوند.

به هر روی سوریه می تواند الگویی باشد برای کشورهای دیگری که خواستار مقاومت در برابر دخالت بیگانه در روندهای سیاسی داخلی شان و غلبه بر آن هستند.