چونان گذشته امسال هم کشاورزان زحمتکش مازندرانی پای در "گِل آبِ" شالیزارهایشان گذاشته اند تا بکارند و به کشت هکتارها شالی، خشنود باشند.

دولا شوند میان مرزها و با خود فکرکنند که قرار است زندگی ایرانی ها را رنگین تر و سبزتر کنند. فکر کنند به مازندران شان که اگر آنها نباشند چگونه می تواند سالانه حدود یک میلیون تن برنج سفید تولید و نیاز بیش از 40 درصد کشور را تامین سازد.

این روزها باید خداقوت گفت به شالیکاران مازندرانی که دارند امیدشان را در دل هکتارها آب و گِل می نشانند تا زمین های برهنه روستا را باز زنده و بارور ببینند و اگرچه به اندازه چندکیسه برنج، در خودکفایی کشورشان سهیم باشند.

 به آنها که دست هایشان این روزها بوی ساقه های تُرد شالی می دهد و سرتاپا خسته و گِل اندودند اما نسل هاست که آموخته اند چطور در گوش زمین ، لالایی بخوانند.