باز سوره رعد را روخوانی می کنیم و تدبّر نمی کنیم.... باز در جانمان انقلاب به راه نمی اندازیم... باز درگذر زمان ایستاده ایم، گناهکارتر از همیشه...
اگرچه مرحمت شما پیدا و پنهان ندارد اما قوم تغییردهنده حالمان نیستیم که نمی آیید. عاشق نیستیم و از تقوا و دستگیری ، فاصله بسیار داریم که نمی آیید.
ظهور نمی کنید چون در دنیا هرکسی به کار و بار نامعلوم خویش، غافل است. چون سلام آل یاسین هایمان از تضرّع و سوختن پُر نیست.
هربار در دورترین نقطه از خودمان می ایستیم و دعای هدایت و عشق می خوانیم. گم شده ایم و می خواهیم یارتان باشیم. از سیاهی ها رد نشده ایم و در فراز و نشیب ها، دست و پا می زنیم و آنوقت می خواهیم صبورترین امام عالم ما را بپذیرد.
می دانیم فرسنگ ها دوریم از سرباز شایسته شما بودن. از صف مخلصان باوفایتان. بنده خوب خدا نیستیم اما تمنّاکردن را می دانیم. استغفار کردن را...
ای صاحب صالح زمان! ما، خار و خسان، دوباره رخصت ِ دلدادگی می خواهیم... دلمان پی تسبیحی می گردد که با نام روشن شما، روز و شب ها را دوره کند... امامت تان را می خواهیم... پیشوای غائب مان را که سالهاست با دستان خودمان غیبت کبرایش را رقم زده ایم.
نظر شما