به گزارش قدس آنلاین به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان؛  هزینه تقریبی ساخت یک فیلم سینمایی در ایران با احتساب کف هزینه‌ها حدود 150 میلیون تومان است، حال این عدد را در کنار تعداد فیلم‌های ساخته شده در سینمای ایران می‌گذاریم قیاس متفاوتی را رقم می‌زند. در سال حدود 100 فیلم ساخته می‌شود  و این در حالی است که تنها 50 فیلم رنگ و فرصت اکران را در پرده نقره‌ای به خود می‌بینند. همه این آمار و ارقام‌ها نشان از نوعی نبود توازن در تولید و اکران سینمای ایران دارد، بی تعادلی که ذره ذره به شکلی آشکار شکاف عمیقی را در سرمایه‌های اقتصادی و انسانی سینمای ایران ایجاد کرده است.
محسن علی‌اکبری تهیه کننده سینما در مورد این شکاف در سینمای ایران گفت: این تعداد فیلمی که ساخته می‌شود اما در مقابل اکران نمی‌شود و یا اکران بدی به آن تعلق می‌گیرد، اگر سرمایه گذار مستقل داشته باشد به ورشکستگی مطلق می‌رسد.
وی ادامه داد: با این حال  نباید جلوی تولید گرفته شود به این دلیل که ، اگر کل خانواده سینما را در مقابل صد فیلمی که ساخته می‌شود قرار دهیم به هر نفر در هر صنف، در طول یکسال، یک فیلم می‌رسد و در مقابل اگر کمی میزان تولید کاهش کند به بیکاری شدید برای اهالی سینما می‌رسیم.
تهیه‌کننده فیلم «زندگی خصوصی» افزود: اگر تعداد فیلم‌ها با کنترل بیشتر ساخته شود   و دولت پایش را از تولید کنار بکشد و یک تهیه‌کننده بعد از ساخت سه فیلم کم فروش و توقیفی فیلم چهارم را نسازد علاوه بر اینکه اکران‌های بهتری خواهیم داشت، به فیلم‌های پر فروش می‌رسیم و به این شکل تعداد سالن‌های سینما با فیلم‌ها هم به یک تناسب درست می‌رسد.
حسین فرح بخش تاکید کرد: سینمای ما گنجایش این همه نیروی انسانی که گاهی بیهوده هم هستند را ندارد.  این تعداد بالای نیروی سینمای در حالی است که عمده این فیلم‌ها با پشتوانه دولتی ساخته می‌شوند و برای اکران شان دغد غه‌ای وجود ندارد.
محسن علی اکبری تهیه کننده فیلم «استرداد» خاطر نشان کرد: باید برای رفع این معضل تسهیلاتی ویژه‌ای از طرف شهرداری‌ها و ارگان‌های دولتی برای ساخت سالن‌های سینما در نظر گرفته شود.
وی تصریح کرد: پیشنهاد دیگری که می‌توان داد در مورد فیلم‌هایی است که مدیوم سینما را رعایت نکرده‌اند،  متاسفانه بسیاری از فیلم‌های ما از پرده عریض استفاده نمی‌کنند و فیلم‌‎ها محدود به آپارتمان و چند نمای دو نفره است،  البته این فیلم‌ها هم ارزش خود را دارند. می‌توان این شکل فیلم‌ها که حتی در جشنواره‌ها هم درخشیده‌اند را از طرف سازمان سینمایی خریداری کرد و به شبکه نمایش خانگی برد تا در آنجا اولین رونمایی شان را داشته باشند، به این شکل بسیاری از تهیه‌کنندگان با این راه حل بیشتر از اکران سالنی به هزینه خود می‌رسند و راضی خواهند بود.
بنا بر گفته های این دو تهیه‌کننده، چرخ دنده‌های اقتصادی سینمای ایران برای مثال در سال 94  با اکران 55 فیلم  سینمایی بدون احتساب اکران هنر و تجربه حدود 31 میلیارد و 630 میلیون تومان دریافتی داشته، چرخ دنده‌هایی که در لابه لای آن صدای خرد شدن و هدر رفتن بسیاری از سرمایه‌های اقتصادی و انسانی شنیده می‌شود.