عمه با یک سایت آشپزی همکاری می کند و از آن خوشمزه پزهای حرفه ایست که سلیقه اش حرف ندارد...
دارند روی بشقاب ماهی تنوری و کاسه مونتاژ شده دِسر کار می کنند که سَر می رسم.
هر یک روز درمیان سینک و جزیره و بالای کابینت های خانه عمه جایِ سوزن انداختن نیست تا خانم سرآشپز بخرد و بشورد و بپزد و عکس بگیرد.
از شغلش خوشم می آید و از تربیت فرزندانش. سه پسر دارد که بی کم و کاست لیز خورده اند در دنیای علم و در مهربانی هم انگار خود عمه اند. سیب هایی که از وسط، نیم شده اند.
مهمان ناخوانده ای نیستم، دعوت شده ام که با پسرعمه کوچکم یک گشتی در کتاب انگلیسی اش بزنیم و من باز از هوش و استعداد این نوجوان لذت ببرم و مشوقش باشم.
حال و هوای خانه عمه را دوست دارم و عطری را که هربار از پخت غذاهایش بجا می ماند. حتی بهم ریختگی و نامرتبی آشپزخانه اش را، چون پُراز صمیمیت و خنده و مِهرِ مادر و فرزندی ست.
در این خانه فصل امتحانات را هم دوست دارم. نه بخوان بخوانی در کار است، نه داد و قهر و تنبلی. هرچه هست، صلح و آرامش است.
خانه خوب و گرم عمه ام درست مثل خانه های سی سال پیش است. مادرانه هایش بی کم و کسری براه است و بچه مدرسه ای هایی دارد که در جریان خاکستری این زمانه گرفتار نیستند و دست و پا نمی زنند.
کاش عمه جان، راز موفقیتش را هم عکاسی می کرد و طرز تهیه اش را می گذاشت برای خواندن و دیدن و آموختن.
نظر شما