مثل دیدگاه یک خانواده مرودشتی که هوای محیط زیست شان را بی توقع و مسئولانه دارند و هفته ای یک بار بصورت کاملا طبیعت دوستانه و داوطلبانه برای پاکسازی مسیر سبز و رویایی تخت جمشید، آستین های مهربانی و همت شان را بالا می زنند.

می روند و زباله های رهاشده در جنگل و جاده این تکه از شیراز زیبا را جمع آوری می کنند تا هم قصه دلسوزی شان را به گوش همشهری ها وهموطنان شان برسانند و هم زیر برگه خاطرخواهی شان را خوب مهر و امضا کنند.

با این اوصاف به نظر شما نباید هر ایرانی، یک خانواده "محمد تقی روزگار" باشد که روزی با غفلت دیگران بیدار می شوند و حالا مدت هاست اینگونه در حفظ طبیعت و فضای سبز دیارشان کوشایند و دغدغه سرپا بودن نعمت های خدادادی را در خطه ی شعر و گل و بلبل دارند؟

نباید به کودکان از خردسالی آموزش دوستی با چمنزار و سبزه و درخت را داد؟ دست شان را گرفت و برد به دل قصه های واقعی زندگی و از ارزش ها گفت برایشان؟ مثل آقای روزگار که با دیدن صحنه های غم انگیز و تاسف بار زباله ها در مسیر تخت جمشید، روزی به خود و اعضای خانواده اش تلنگر زد که انگار باید هوای شهرمان را بیشتر از دیگران داشته باشیم ...

کاش آن دسته از حافظان و فعالان عرصه محیط زیست که نگران و دلواپس تخریب زمین با زباله های ناجوانمردانه اند، این فرصت را مغتنم می شمردند و به خاطر این حرکت خودجوش سری به این خانواده حافظ مرودشتی می زدند. با نشانی سبز از زمینی پاک و خندان ...