درباره بحث فرهنگ و اصلاح وضعیت فرهنگی، مسؤولیت اصلی بر دوش روحانیت و حوزه‌های علمیه است. گرچه در این زمینه نهادها و ارگان‌هایی نیز مسؤول هستند، اما به هر حال باز هم مسؤولیت اصلی با روحانیت است، چه آنکه پاسدار حریم دین و حافظ فرهنگ اسلامی مردم می‌باشد

از سویی در نظام مقدس جمهوری اسلامی یکی از شؤون جدی روحانیت، تلاش در مسیر ساماندهی وضعیت فرهنگی نظام است.

آنچه امروز می‌بینیم، این است که چون نهادهای فرهنگی گوناگونی وجود دارند و هر کدام نیز بخشی از وظایف را برعهده گرفته اند، بنابراین بتدریج حوزه از صحنه مدیریت فرهنگی کشور خارج شده و این در حالی است که اساساً فرماندهی و مدیریت قرارگاه راهبردی فرهنگی باید در اختیار روحانیت و حوزه‌های علمیه باشد.

با وجود این، در وضع کنونی، قدرت مالی و سیاسی و اجرایی و نیز ظرفیت‌های اجتماعی چنان در جامعه و کشور ما پراکنده شده که امکان ساماندهی مطلوب آن میسر نیست.

اتفاقاً بخشی از ولنگاری فرهنگی که مورد هشدار و تذکر دلسوزانه رهبر معظم انقلاب در دیدار چندی پیش نمایندگان مجلس شورای اسلامی با ایشان بود، ریشه در ولنگاری مدیریت نهادهای فرهنگی دارد.

دشمن نیز از شکاف پدید آمده به این خاطر و همچنین عدم وجود ساماندهی خوب و مدیریت مطلوب فرهنگی، نهایت استفاده را برای پیشبرد طرح نفوذ خود کرده و می‌کند.

نکته حایز اهمیت دیگر اینکه، اساساً یکی از کلیدی ترین وظایف رسانه‌های جمعی، کار فرهنگی است، اما متأسفانه نظام و ساختاری که رسانه‌های کشور را در یک آرایش دقیق و نظام مند به سمت حل مسایل اجتماعی و فرهنگی به کار گیرد و اهداف دشمن را خنثی کند، وجود ندارد و یا اگر وجود دارد سبب هم افزایی و همسویی رسانه‌ها در این رابطه نیست.

تردیدی وجود ندارد که کار فرهنگی به مطالعه کارشناسی نیاز دارد و نیز شناخت دقیق از وضعیت جبهه خودی و بخصوص برنامه‌ها و نقشه‌های دشمن. این در حالی است که متأسفانه شاهدیم بعضاً مسؤولان فرهنگی کشور حرف‌هایی بر زبان می‌آورند که انسان از یک شیعه انتظارش را ندارد، چه برسد به مسؤول تنها نظام شیعی در جهان.

این مسأله نشان از یک واقعیت تلخ دارد و آن هم اینکه متأسفانه طرح‌های دشمن حتی تا ذهن برخی مدیران ما نیز نفوذ کرده است.

به اعتقاد بنده، دو مسأله و آسیب جدی در ایجاد و تشدید ولنگاری مدیریت فرهنگی، نقش بسزایی دارد؛ نخست نبود دستگاه پاسخگو و وظیفه مند که به مردم، نظام و رهبری پاسخگو باشد و دیگری هم نبود یک سامانه نرم افزاری فرهنگی که قدرتمندانه مدیریت امور را بر عهده بگیرد.از دیگر سو باید توجه داشت، در مقطع حساس کنونی، دشمن با الگوها و روش‌های پیچیده تری نسبت به گذشته در جبهه فرهنگی وارد می‌شود و عقبه فرهنگی ما نباید در این جنگ تمام عیار به کُندی و نارسایی سابق عمل کند.

اینجاست که باید بگوییم، وظیفه روحانیت انقلابی و دغدغه مند، همانا بازگشت به رسالت اصلی خود؛ یعنی حفظ و ایجاد سامانه راهبردی فرهنگی است. افزون بر این، حوزه علمیه قم به طور خاص باید به ظرفیت‌های اجتماعی جامعه، هر چه بیشتر و بهتر نزدیک شود؛ متأسفانه گاه مشاهده می‌شود، بین مطالبات مردم و نسل جوان در کف خیابان و نهاد روحانیت که رهبری فرهنگی جامعه را بر عهده دارد، یک فاصله و شکاف قابل توجهی اُفتاده است که باید کوشید ضمن شناسایی نیازها و اقتضائات روز و تلاش هوشمندانه و هدفمند در برآورده کردن آن ها، این خلأ و شکاف را پُر کرد.