به گزارش قدس آنلاین، راجر فدرر را با شخصیت آرامَش می شناسیم. اما راجر در مصاحبه ای از روزهای کودکی می گوید، از زمانی که در بازی های تنیس عادت داشته راکتش را پرت کند و به فریاد زدن روی بیاورد.

به گزارش tennisworldusa، فدرر خاطره ای جالب از پدرش تعریف کرد که در شکل دادن به شخصیت او نقشی اساسی ایفا کرده است: من با پدرم بازی می کردم و رفتارم عصبی بود و همه مواقع رفتار خوبی نداشتم. پدرم عاصی می‌شد و می گفت:"اینطور بازی کردن با تو را دوست ندارم." یکبار پنج فرانک سوئیس کنار من روی نیمکت گذاشت و گفت "من می روم. در خانه می بینمت".

فدرر این قصه را ادامه داد: من باورم نمی شد که من را آنجا رها کرد چون تا خانه ۴۵ دقیقه با اتوبوس راه بود. یک ساعت صبر کردم که برگردد اما هرگز نیامد. وقتی رفتم و پارکینگ را چک کردم متوجه شدم که واقعاً رفته است. به نوعی همه چیز زندگی من از آنجا شروع شد.