به گزارش قدس آنلاین به نقل از خبرگزاری تسنیم، محاصره حلب آغازی برای پایان دادن به آمال و آرزوهای دشمنان دمشق مبنی بر تحقق پیروزی بزرگ در شمال است و از سوی دیگر بر محاسبات آنها برای ایجاد یک «اقلیم» به پایتختی حلب و با مدیریت ترکیه و دوستان آن، خط بطلان کشید.

این حلقه محاصره اگر تثبیت شود به معنای آن خواهد بود که نبرد دشوار به نفع ارتش سوریه و همپیمانان آن پیش می رود و عملا محله های شرقی شهر و هزاران فرد مسلح و ده ها اتاق عملیات محاصره خواهد شد در حالیکه مناطق تحت سیطره ارتش و همپیمانان آن تنها گذرگاه امدادرسانی از مناطق غربی و جنوبی حلب و نیز ادلب و ترکیه بود. اقدام استراتژیک برای گشودن این نبرد که جزء خطوط قرمز آمریکاست، دو هفته پیش در سخنان سید حسن نصر الله ذکر شد و وی گفت: «همه بایستی آماده شوند زیرا نبرد حقیقی و نبرد بزرگ استراتژیک همان نبرد حلب است و این نبرد برای به شکست کشاندن طرح منطقه ای و بین المللی مربوط به فروپاشی سوریه از طریق ورود جنگجویان خارجی به این کشور، ضروری است».

محاصره شهر حلب و ایجاد کمربند دور آن در روزهای اول لقمه آسانی نبود و طی این سال ها هر بار که ارتش سوریه قدمی برای قطع جاده کاستیلو برمی داشت، گروه های مسلح سریعا به جبران تلفات و خسارت های خود در شمال حلب اقدام می کردند.

در فوریه گذشته پس از فک محاصره نبل و الزهراء و اقدام ارتش سوریه و همپیمانان آن در قطع شریان اصلی که حلب را به اعزاز و ترکیه متصل می کرد، کار ایجاد محاصره بسیار راحت تر شد اما پس از گذشت زمان انجام این ماموریت دیگر ساده نبود و در کنار عامل نظامی، عامل سیاسی نیز اغلب مشکل ساز شد.

بازی در شهر حلب ممنوع؛ این عبارتی است که آمریکاها بارها آن را تکرار کرده و پس از آن نیز روس ها آن را مورد تاکید قرار دادند و از زمان اعلام توافق آتش بس در اواخر فوریه گذشته، حلب از نقشه طرح های نظامی ارتش کنار گذاشته شد.

مرکز حمیمیم بیشترین مورد نقض آتش بس روزانه را داشت و ارتش و همپیمانان آن از نقاط اساسی در حومه استان جنوبی عقب نشینی کردند و پس از وارد کردن ضربه به شهرک العیس و پس از آن خان طومان و چند روستای اطراف آن، خطرات به شهرک الحاضر متمرکز شد به گونه ای که از دست دادن این شهرک به منزله از دست دادن بخش بزرگی از دستاوردهای نبردهای مربوط به مناطق اطراف ادلب و جاده خناصر است، سریعا مدافعان حملات «جیش الفتح» را مهار کرده و تعداد زیاد کشته های مهاجمان و تثبیت خطوط تماس در محورهای جنگ به حمایت از شهرک الحاضر و پایان دادن به خونریزی ها در این منطقه منجر شد.

روزها گذشت و هیچ طرحی از سوی محور سوریه بروز نکرد و زمزمه ها مربوط به «وتوی» روسیه همچنان وجود داشت با وجود اینکه پس از نشست معروف تهران که بین وزرای دفاع سوریه، روسیه و ایران برگزار شد، این زمزمه ها کاسته شد اما پس از آن سید حسن نصر الله طی سخنانی بار دیگر تاکید کرد که « حلب در اولویت در اولویت قرار دارد»، نبرد دیرالزور متوقف شد و تمامی تلاش ها بر این نبرد متمرکز گشت.

پیشروی ارتش سوریه و متحدان آن در مزارع الملاح و دشوارترین مکان آغاز شد تا دامنه سیطره بر این منطقه در طول دو هفته گسترش یافت و یگان های سوریه به فاصله 400 متری جاده کاستیلو رسیدند و هزاران فرد مسلح در محله های شرقی شهر به طور کامل از حومه غربی و جنوبی متصل به ادلب و ترکیه جدا شدند.

به محض آغاز اقدام اخیر در راستای «نبرد بزرگ» که از شهر حلب تا حومه آن امتداد دارد، واشنگتن سیگنال های داغ شمال حلب را دریافت کرد و «جان کربی» سخنگوی وزارت خارجه آمریکا از «استمرار حملات یگان های وابسته به نظام سوریه به مناطقی در شهر حلب، دمشق و ادلب با وجود اعلام آتش بس» ابراز نارضایتی کرد. واشنگتن همچنین از مسکو خواست تا از نفوذ خود در نزد نظام سوریه برای پایبند کردن آن به آتش بس استفاده کند، مسکو نیز با استفاده از آتش بس موج پیشروی ارتش در حومه حلب را متوقف کرد تا به یک همکاری روشنی با واشنگتن تحت عنوان «مبارزه با تروریسم» دست یابند اما این مذاکرات راه به جایی نبرد تا اینکه واشنگتن دو روز پیش اعلام کرد که باراک اوباما با ولادیمیر پوتین همتای روسی خود به توافق جدید درباره همکاری در خصوص سوریه نرسیدند و خواستار اعمال فشار بر نظام سوریه برای توقف آنچه هدف قرار گرفتن غیر نظامیان خواند، شد.

اما محور دمشق همچنان در همان محدوده مشخص است و به حمله و پیشروی در پاسخ به نقض تعهدات گروه های مسلح ادامه می دهد.

اکنون محاصره حلب یادآور محاصره الغوطه شرقی در آوریل 2013 است. در آن روز همه راه های امدادرسانی به گروه های مسلح الغوطه از بیابان و مرزهای اردن تا حومه دمشق (از فرودگاه بین المللی گرفته تا العتیبه و عدرا) مسدود شد. گروه های مسلح برای یورش به شهر دمشق آماده می شدند و تصور می کردند که این محاصره تاثیری در نبرد پایتخت نخواهد داشت اما ظرف چند ماه گروه های جیش الاسلام، جبهه النصره و دیگر گروه ها به این باور رسیدند که تهاجم به دمشق خیالی بیش نیست و پس از آن تلاش خود را برای فک محاصره متمرکز کردند و پس از آن افراد مسلح به طور کامل سیطره خود بر بخش جنوبی غوطه شرقی را از دست دادند و اکنون پس از آزادسازی البحاریه، میدعا، میدعانی و حوش الفاره، در قطاع المرج در حال جنگ هستند و اکنون بالاترین هدف آنها محاصره دوما شده است.