مراسم پاسداشت مقام محمدجواد محبت 20 تیرماه به همت سازمان هنری رسانه‌ای اوج در کافه نخلستان این سازمان  برگزار شد.

در این مراسم محمدرضا سنگری، نویسنده، منتقد و پژوهشگر عرصه ادبیات، به مسأله مهمی اشاره داشت و آن اینکه مدت‌ها درگیر این مسأله بوده است که تفاوت «ادیب» و «مؤدب» چیست؟او مدت‎ها در این ارتباط پژوهش کرده است تا متوجه می‌شود که پیش از اینها، استاد صاحب‎نام مرحوم علامه طباطبایی تعریف دقیق و جامعی در این ارتباط  ارایه کرده‌اند.علامه چنین بیان کرده‌اند که اگر «واژه» را در بهترین جایگاه خودش قرار دهیم، «ادبیات» آغاز می‌شود و وقتی «رفتار» در بهترین جایگاه خود می‌ایستد، «ادب» شکل می‌گیرد. گوینده  آن واژه‏ها، «ادیب» و دارنده آن رفتارها، «مؤدب» است.

دکتر سنگری از این صحبت مهم به این نتیجه رسید که استاد محمدجواد محبت هم ادیب هستند و هم مؤدب. صحبت‌های سنجیده و زیبای دکتر سنگری این فکر را به ذهن متبادر می‌کند که چرا و چگونه در ایران مقام و منزلت ادیبان ما حفظ نمی‌شود؟ آقای صالحی، معاون محترم فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی،‌ در اختتامیه جشنواره «قلم زرین» اطلاعات جالبی از جوایز ادبی کشور فرانسه ارایه داد و ‌گفت: در کشور فرانسه، سالانه ۷۰۰ جایزه ادبی اهدا می‌شود که ۸۵ جایزه در موضوع رمان، ۲۳۳ جایزه برای ادبیات عمومی‌ و ۹۳ جایزه برای آثار تاریخی مرتبط با رمان اهدا می‌شود و بخش وسیعی از این جوایز نیز در شهرهایی غیر از پاریس اهدا می‌شود. البته قبول داریم که فرانسوی‌زبان‌ها از فارسی‎زبان‌ها بیشتر هستند اما در این میان، فاصله ما قابل توجه است. ما در ایران ۵۰ جایزه ادبی بیشتر نداریم؛ در حالی که این جوایز فرصت‎ساز و موجب رونق ادبیات هستند.

در ایران نه‎تنها خیلی‌ها چشم دیدن معدود جشنواره‌های ادبی را ندارند بلکه مراکز ادبی برای فرار از اهدای جوایز، از انتخاب اثر برگزیده سر باز می‌زنند. در دوره‌ای که بخل و حسد‌ و مادیات صِرف، عرصه ادبیات کشور را محاصره کرده است و متولیان امور فرهنگی تنها به دادن آمار و ارقام بعضاً تصنعی دل خوش کرده‌اند، چگونه می‌توان امیدوار بود که مقام و منزلت ادیب، خاصه ادیبی که مؤدب باشد، حفظ ‌شود؟ قدردانی و جبران زحمات ادیب دیگر پیشکش!

غلامعلی حداد عادل، رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی و مهمان دیگر مراسم، گفت: اگر می‌خواستم آیه‌ای از قرآن را برای آغاز حرف‌هایم انتخاب کنم، «والسابقون السابقون، أُولئک الْمقربون» را بر می‏گزیدم. آقای محبت واقعاً مصداق «والسابقون السابقون» است. وقتی محمدجواد محبت در حد و اندازه‌ای در عرصه ادبیات ملی ایران ظاهر می‌شود که صاحب‎نظران عرصه ادبی درباره آن بزگوار چنین می‌گویند، این سؤال به ذهن می‌رسد که آیا برگزاری نشست‌های سازمان اوج برای حفظ مقام و منزلت ادیب کافی است؟ آیا تنها سازمان اوج که در حوزه سینما فعالیت می‌کند، می‌بایست دل‌نگران وضعیت ادبیات کشور باشد؟