به گزارش قدس آنلاین به نقل از تسینم ، گاهی نوع مواجهه ما با ایام مبارکی مانند عرفه با آن چیزی که قرآن و عترت(ع) معرفی کرده‎اند ممکن است تفاوت زیادی داشته باشد، به این صورت که خود را مقید به اعمالی کنیم و از اصل باز بمانیم.

به عنوان مثال در ایام محرم و شهادت امام حسین(ع) تنها به بُعد عزاداری آن توجه می‎کنیم، اما از جنبه معرفتی و هدایتیِ آن غافل می‎شویم، این در حالی است که در احادیث فرموده‎اند «إنَّ الحُسَینَ مِصباحُ الهُدی وسَفینَةُ النَّجاةِ». طبق این حدیث باید پرسید واقعاً چه مقدار از توان جامعه شیعه در راستای بهره از نور هدایتی اباعبدالله(ع) و سوار شدن بر کشتی نجات ایشان صرف شده است و چه مقدار به عزاداری؟

اما در ماجرای عرفه با توجه به سیره رفتاری و کلامی اهل بیت عصمت و طهارت(ع) در می‎یابیم بیشتر از آنکه رویکرد مناجاتی داشته باشند، شیعیان را به موضوعی مانند معرفی جایگاه عترت(ع) و لزوم شناخت این بزرگواران دعوت کرده‎اند و اگر مناجاتی هم صورت می‎گرفت، در همین راستا بود. بنابراین می‎توان عرفه را فرصتی جهت معرفت به عترت(ع) و در این زمان نیز معرفت به امامت امام زمان(عج) دانست و با خود محاسبه کنیم که از عرفه گذشته تاکنون چه مقدار معرفت ما نسبت به امام حیَمان بیشتر شده است، زیرا این معرفت همان چیزی است که در احادیث فرموده‎اند: «هر کس بمیرد و به امام زمانش معرفت نداشته باشد، با مرگ جاهلیت از دنیا رفته است؛مَنْ ماتَ وَ لَمْ یَعْرِفْ إمامَ زَمانِهِ ماتَ مَیْتَةً جاهِلِیَّةً».

در این راستا یکی از اصحاب امام صادق(ع) گفت: «در روز عرفه دیدم که امام صادق علیه‌السلام در «موقف» با صدای بلند می‎فرمود: ای مردم، رسول خدا، امام بود و بعد از آن علی بن ابی طالب، سپس حسن، سپس حسین، سپس علی بن حسین، سپس محمد بن علی، پس از من بپرسید». (اصول کافی ج 4 ص 466) طبق این روایت، امام(ع) از فرصت عرفات جهت معرفی عترت(ع) بهره بردند.

بنابراین با توجه به اینکه اسم عرفه به معنای شناختن است و هیچ شناختی فراتر از معرفت به پروردگار و امام(ع) نیست، باید بیشتر از آنکه توجهات تنها به سوی مناجات جلب شود، به سوی کسب معرفت جلب شود و در واقع می‎توان از مناجات عرفه در همین راستا استفاده کرد که در ادامه به برخی مفاهیم مناجات عرفه و ارتباطش با معرفت امام اشاره خواهیم کرد