به گزارش قدس آنلاین به نقل از تبیان ، آرزوی شهادت یعنی آرزوی یک پایان بی نظیر. البته پایان اقامت موقت در دنیا و آغاز عالم جاودانگی. زندگی دنیاییمان هر گونه که بگذرد، با تمام سختی ها و پیچ و خم ها، آرزو داریم با شهادت خاتمه یابد. چون بهتر از این، نمی توان تصور کرد. مقام والای شهیدان و سعادت ابدیشان ، غبطه و آرزوی ما را بر می انگیزد. اما این آرزوی قلبی کافی است؟ حتی اگر بر فرض، صحنه ی نبردی فراهم باشد و به طور اتفاقی، وارد میدان شویم و مرگ در میدان نبرد، نزدیکمان باشد، آیا بی مقدمه، در آستانه یمقام والای شهادت قرار می گیریم؟
قرآن، روشن و روشنگرانه پاسخ می دهد. بر اساس آیاتی که از مقام شهادت سخن می گوید، حداقل سه عنصر محوری در شهادت وجود دارد.

1- فی سبیل الله بودن

قرآن شهیدان را کسانی می داند که در راه خدا کشته شده اند: " وَ الَّذینَ قُتِلُوا فی  سَبیلِ اللَّهِ فَلَنْ یُضِلَّ أَعْمالَهُمْ * سَیَهْدیهِمْ وَ یُصْلِحُ بالَهُمْ * وَ یُدْخِلُهُمُ الْجَنَّةَ عَرَّفَها لَهُمْ " (محمد،4-6)
کسانی که در راه خدا کشته شدند، خداوند هرگز اعمالشان را ضایع نگرداند و آنان را به سعادت هدایت کند و امورشان را اصلاح نماید و به بهشتی که قبلاً مقامات آن را به آنها شناسانده است، واردشان می سازد .

شهادت، مرگ تاجرانه و مرگ آدم  های زرنگ است. این هدیه را خدا به چه کسی می دهد؟ خدا این هدیه را ارزان نمی دهد؛ به کسانی می دهد که در راه او مجاهدت کنند. شهیدان این هدیه ی الهی را آسان و رایگان به دست نیاوردند؛ به قیمت مجاهدت به دست آوردند؛ در راه خدا جهاد کردند، از خودشان گذشتند و خدا این هدیه را به آنها داد."

فقط و فقط نیت خدایی پذیرفته می شود. ممکن است حتی راه خدا، جنگیدن در میدان نبرد رسمی نباشد. مثلاً کشته شدن یا مرگی باشد که در مسیر هجرت برای خدا ، رخ می دهد:  "وَ الَّذِینَ هاجَرُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ ثُمَّ قُتِلُوا أَوْ ماتُوا لَیَرْزُقَنَّهُمُ اللَّهُ رِزْقاً حَسَناً وَ إِنَّ اللَّهَ لَهُوَ خَیْرُ الرَّازِقِینَ. لَیُدْخِلَنَّهُمْ مُدْخَلًا یَرْضَوْنَهُ " کسانی که در راه خدا هجرت کردند، سپس شربت شهادت نوشیدند و یا به مرگ طبیعی از دنیا رفتند خداوند به همه آنها روزی نیکویی می دهد، و از نعمتهای ویژه ای برخوردار می  کند چرا که او بهترین روزی دهندگان است. خداوند آنها را در محلی وارد می  کند که از آن راضی و خشنود خواهند بود."(حج، 58-59)
پس کار شهیدان، حتماً به خدا اتصال دارد و غیر از آن نمی شود.

2 - مجاهدت کردن

آیه 195 سوره آل عمران، از آزار دیدن و سختی کشیدن در راه خدا و هجرت برای او می گوید و سپس اجر و مقام شهیدان این راه را شرح می دهد: " فَالَّذینَ هاجَرُوا وَ أُخْرِجُوا مِنْ دِیارِهِمْ وَ أُوذُوا فی  سَبیلی  وَ قاتَلُوا وَ قُتِلُوا لَأُکَفِّرَنَّ عَنْهُمْ سَیِّئاتِهِمْ وَ لَأُدْخِلَنَّهُمْ جَنَّاتٍ تَجْری مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ ثَواباً مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَ اللَّهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الثَّوابِ" (آل عمران، 195) آنها که در راه خدا هجرت کردند، و از خانه های خود بیرون رانده شدند، و در راه من آزار دیدند، و جنگ کردند و کشته شدند سوگند یاد می کنم، که گناهان آنها را می بخشم، و آنها را در بهشت هایی که از زیر درختان آن نهرها جاری است، وارد می کنم، این پاداشی است از طرف خداوند، و بهترین پاداشها نزد پروردگار است.

 وفای به عهد الهی،گوهر جدانشدنی از مقام شهادت است. اصلاً بدون این صداقت در عهد، چگونه ممکن است کسی توفیق شهادت نصیبش شود؟

امام خامنه ای مدظله العالی ماهیت شهادت را هدیه ای از جانب خدا می دانند که آسان بدست نمی آید بلکه مجاهدت لازم دارد: "این شهادت  ها آسان به  دست نیامد. شهادت، نعمت و هدیه ی خداست؛ این هدیه را آسان به کسی نمی دهند. چرا هدیه ی خداست؟ چون مرگِ ناگزیرِ همگانیِ همه ی انسان ها را به یک پدیده ی افتخارآمیزِ در دنیا و آخرت تبدیل می کند؛ این هدیه نیست؟ انسانی همین مرگ و همین حادثه ی قطعی و ناگزیر و همین آینده ی مبهم و نگرانی آور را تبدیل کند به یک حادثه ی پُرافتخار، به یک واقعه ی نامدارِ در دنیا و آخرت، به یک وسیله ی عزتِ پیش خدا و پیش کروبیانِ ملأ اعلی، به یک اطمینان و یک سکینه ی قلبی و یک آرامش؛ «و یستبشرون بالّذین لم یلحقوا بهم من خلفهم الاّ خوف علیهم و لا هم یحزنون»؛ هیچ خوف و اندوهی برای آنها نیست. آیا این هدیه ی الهی نیست؟ این که آدم روغنِ ریخته ی جانِ خودش را نذر امامزاده کند و قبول شود، نعمت خدا نیست؟ این روغن که ریخته شده است، این عمر که از دست رفته است، این مرگ که ناگزیر است؛ آنگاه انسان باید همین مرگ ناگزیر را به خدا بفروشد، به قیمت بهشت و سعادت ابدی؛ «انّ اللَّه اشتری من المومنین انفسهم و اموالهم بأنّ لهم الجنّة یقاتلون فی سبیل اللَّه فیقتلون و یقتلون»؛ این، وعده ی الهی است. این جانِ رفتنی را - که انسان بناچار باید از دست بدهد - خدا از شما می خرد و در مقابلش به شما بهشت میدهد. این فقط مخصوص ما مسلمان ها نیست؛ در ادیان قبل از اسلام هم بوده؛ «وعدا علیه حقّا فیالتوراة والانجیل والقرآن»؛ این وعده را خدا در تورات و انجیل و قرآن هم داده است. پس شهادت یک هدیه ی الهی است.
شهادت، مرگ تاجرانه و مرگ آدم  های زرنگ است. این هدیه را خدا به چه کسی می دهد؟ خدا این هدیه را ارزان نمی دهد؛ به کسانی می دهد که در راه او مجاهدت کنند. شهیدان این هدیه ی الهی را آسان و رایگان به دست نیاوردند؛ به قیمت مجاهدت به دست آوردند؛ در راه خدا جهاد کردند، از خودشان گذشتند و خدا این هدیه را به آنها داد."(بیانات در دیدار جمعی از ایثارگران و خانواده های شهدای استان کرمان  1384/02/12)

3- صادقانه بر سر عهد با خدا ایستادن

"مِنَ الْمُوْمِنینَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضی  نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَ ما بَدَّلُوا تَبْدیلاً " (احزاب، 23) در میان مومنان مردانی هستند که بر سر عهدی که با خدا بستند صادقانه ایستاده اند، بعضی پیمان خود را به آخر بردند (و در راه او شربت شهادت نوشیدند) و بعضی دیگر در انتظارند و هرگز تغییر و تبدیلی در عهد و پیمان خود نداده اند. 
 وفای به عهد الهی، گوهر جدانشدنی از مقام شهادت است. اصلاً بدون این صداقت در عهد، چگونه ممکن است کسی توفیق شهادت نصیبش شود؟

حرف آخر:

باید شهیدانه زندگی کنیم تا با شهادت بمیریم. جز این، نمی شود.