به گزارش قدس آنلاین به نقل از تسنیم ، کاروان امام حسین (علیه‌السلام) در مسیر حرکت خود به منزلگاه «عذیب الهجانات» رسیدند، که تقریباً آخرین منزلگاه قبل از ورود به کربلا(دوم ماه محرم) بود. در این هنگام نامه‎‏ای از طرف ابن زیاد به حر رسید، او در این نامه، حر را در مورد ملایمت با حسین سرزنش کرده بود و فرمان داده بود که عرصه را بر حسین علیه‎السلام تنگ کن. اما حر که تحت تأثیر صحنه‎های غبارآلود ماجرای کربلا قرار گرفته بود، به اجبار جلوی کاروانیان را می‎گرفت، در حالی که از این کار کراهت داشت و این را به راحتی می‎توان از برخی جملات جناب حر متوجه شد. 

در این منزلگاه امام حسین علیه‎السلام برخاست و خطبه‎ای خواند. حضرت بعد از حمد خداوند و ذکر و یاد رسول گرامی اسلام(ص) فرمود: «إِنَّهُ قَدْ نَزَلَ‏ بِنَا مِنَ‏ الْأَمْرِ مَا قَدْ تَرَوْنَ وَ إِنَّ الدُّنْیَا قَدْ تَغَیَّرَتْ وَ تَنَکَّرَتْ وَ أَدْبَرَ مَعْرُوفُهَا وَ اسْتَمَرَّتْ حِذَاءً وَ لَمْ تَبْقَ مِنْهَا إِلَّا صُبَابَةٌ کَصُبَابَةِ الْإِنَاءِ وَ خَسِیسُ عَیْشٍ کَالْمَرْعَی الْوَبِیلِ أَ لَا تَرَوْنَ إِلَی الْحَقِّ لَا یُعْمَلُ بِهِ وَ إِلَی الْبَاطِلِ لَا یُتَنَاهَی عَنْهُ لِیَرْغَبِ الْمُؤْمِنُ فِی لِقَاءِ رَبِّهِ مُحِقّاً فَإِنِّی لَا أَرَی الْمَوْتَ إِلَّا سَعَادَةً وَ الْحَیَاةَ مَعَ الظَّالِمِینَ إِلَّا بَرَما؛ همانا آنچه را بر ما وارد شده است شما مشاهده می‎‏کنید، دنیا تغییر چهره داده و ناشناخته و نیکویی از آن رویگردان شده است و این روند با سرعت ادامه دارد و چیزی از آن جز ته‎‏مانده‏ای همانند ته‏‎مانده آب در میان ظرف و جز یک زندگی پست مانند چراگاه بد (مانند شوره‎‏زار) نمانده است. آیا نمی‎‏نگرید که به حق عمل نمی‎شود و از باطل جلوگیری نمی‎‏شود؟ با این وضع مؤمن باید به لقای پروردگارش (شهادت) اشتیاق یابد، همانا من مرگ را جز سعادت، و زندگی با ستمگران را جز ملامت و ناراحتی نمی‎‏نگرم».

این خطبه مشتمل بر فرازهای بسیار تأمل برانگیز است که حاکی از شرایط سخت فتنه‎گون آن دوران است، به این صورت که فرمودند نیکی (معروف) از دنیا پشت کرده است و چیزی از (ارزشهای) آن جز اندکی باقی نمانده است و در بیان علت این امر به دو مورد اشاره فرمودند: 1ـ آیا نمی‎بینید به حق عمل نمی‎شود؛ الْحَقِّ لَا یُعْمَلُ» 2ـ «و از باطل جلوگیری نمی‎شود؛ وَ إِلَی الْبَاطِلِ لَا یُتَنَاهَی». بر اساس این مواردی که امام حسین (علیه‌السلام) در علت دگرگون شدن ارزشهای دنیایی مطرح فرمودند، باید دید جامعه ما در این دوران چه مقدار به این دو مسأله مبتلا است. بنابراین هرگاه به حق عمل نشود، یعنی هر چیزی در جایگاه خود قرار نگیرد و از طرفی از باطل جلوگیری نشود، جامعه از جهت ارزشهای معنوی و اخلاقی افول خواهد کرد و زمینه‎ساز فتنه‎های بسیار عظیمی خواهد شد تا جایی که فرزند برترین خلایق را بسوی قتلگاه می‎کشند.

اما امام حسین (علیه‌السلام) در ادامه فرمودند اگر فرد مؤمن در چنین شرایطی ـ روزگاری که به حق عمل نمی‎شود و از باطل جلوگیری نمی‎شود ـ قرار گرفت، لِیَرْغَبِ الْمُؤْمِنُ فِی لِقَاءِ رَبِّهِ مُحِقّاً؛ با این وضع مؤمن باید به لقای خدایش (شهادت) اشتیاق یابد. یعنی هر اندازه فتنه‎ها شدیدتر می‎شود، عکس‎العمل فرد مؤمن فارغ از فضاهای منفی باید اشتیاق داشتن به دیدار پروردگار باشد و با تمام وجود به سوی خداوند بازگردد، زیرا مؤمن در چنین شرایطی خداوند متعال را تنها پناهگاه عالم می‎داند. چقدر زیباست که امام حسین (علیه‌السلام) هنگام حرکتشان از کوفه ضمن خطبه‎ای برنامه خود را همین گونه مطرح کردند، یعنی فرمودند: «مَنْ‏ کَانَ‏ فِینَا بَاذِلًا مُهْجَتَهُ و مُوَطِّناً عَلَیلِقَاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ فَلْیَرْحَلْ مَعَنَا؛ هر کسی می‎خواهد در راه ما بذل جان کند و در لقای خداوند وطن گزیند، با ما سفر کند».

امام حسین علیه‌السلام در ادامه زودتر از همگان این اشتیاق را نشان دادند و فرمودند: «فَإِنِّی لَا أَرَی الْمَوْتَ إِلَّا سَعَادَةً وَ الْحَیَاةَ مَعَ الظَّالِمِینَ إِلَّا بَرَما؛ من مرگ را جز سعادت و زندگی با ستمگران را جز ملامت و ناراحتی نمی‎‏نگرم». بنابراین می‎توان گفت یکی از اهداف عظیم امام حسین علیه‌السلام رسیدن به لقای پروردگار بود که این موضوع را در منازل بین راه به انواع مختلف بیان می‎فرمودند و خود را مشتاق دیدار و ملاقات پیامبر اکرم(ص) و دیگر اهل بیت(ع) و در آن زمان مرگ و شهادت را پلی برای این دیدار معرفی می‎کردند.