نوشتن برای برخی ها که زلال بودند و زلال رفتند و با زلالی از آن ها یاد می شود. برایم لذت بخش بوده و از زمره ی این زلال ها «حسن فرحبخشیان» همان ژولیده نیشابوری خودمان است.

شاید سلوک ژولیده روزی که به منزلش رفته بودم تا تحقیقی درباره اش انجام دهم، مرا گرفته است. شاید همان سینی بزرگی که پر از انار سخاوت بود، باعث شده تا یادش باشم. شاید مظلومیت این شاعر شوریده باعث شده تا همیشه جذبش باشم و شعرش برایم جذاب باشد. و شاید مظلومیت مضاعف بعد از فوتش سبب شده تا هر سال یکی – دو یادداشت در مورد شعر و شاعری اش قلمی کنم.

ژولیده نیشابوری تا سوم ابتدایی سواد داشت ولی وقتی کتاب هایش را ورق می زنی چیز دیگری نشان می دهد. به همین جهت مقدمه خواندنی آیت الله مرعشی نجفی (ره) بر کتاب «انسیه الحورا، فاطمه الزهرا » ژولیده که توسط انتشارات پیام حق، منتشر شده از این نظرگاه خواندنی است.

بیشترین بسامد در چهل کتاب ژولیده نیشابوری بسامد «سوگ» است و بیشتر مواقع سوگ و عرفان حسینی دوشاش هم در حرکتند:

در این جهان به خدا تا رمق به جان من است

همیشه نام حسین بر سر زبان من است

چه گویمش که محمد به وصف او فرمود

که من از آن حسین و حسین از آن من است

عشق حسین از همین چهار مصراعی که در پیشانی کتاب «دلا بسوز که...» ژولیده است پیشینه ی عشقش به حضرت حسین (ع) را می شناساند.

مشخصه دیگر ژولیده انقلابی بودن اوست. او در شعر هایش دچار کم خونی انقلابی نمی شود، توجه او نسبت به انقلاب اسلامی به حضرت روح ا... قابل توصیف نیست. جایی نقل می کرد که شعر «در بهار آزادی، جای شهدا خالی» را او سروده است.

شاعر پیشکسوتی گفت اوایل انقلاب، مردم مشهد در برخی از راهپمایی ها ژولیده را سر دست بلند می کردند و شعار می داد و گل فریاد مردم شکفته می شد.

ژولیده، شاعری مردمی است. شعر هایش را برای مردم می گفت و جالب اینجاست که خیلی از شعر های او وزن و قافیه درست رعایت نمی شود. ولی شعر های او این روز ها بر سر زبان هاست؛

دلت را خانه ما کن مصفا کردنش با من

به ما درد دل افشا کن مداوا کردنش با من

ژولیده علاوه بر مناجات در عرصه های مختلف دیگری طبع آزمایی کرده که تا کنون به آن ها توجه نشده است. شعر کودک و نوجوان هم همین طور ولی بیشتر شعر های ژولیده در نعت و ستایش آل الله است. و از زبان سیدالشهدا می گوید؛

الهی بهر قربانی به درگاهت سر آوردم

نه تنها سر برایت، بلکه از سر بهتر آوردم

ژولیده ی شصت وشش سال در این دنیا با عشق حسین (ع) زیست. سال 1320 در نیشابور به دنیا می آید و در نوزده مهر 1386 از دنیا می رود و در سایه سار نخل ولایت می آرامد.

منبع:خبرگزاری فارس- حسین قرایی