خود اهالی هم نظرشان همین است و بس! تا حدی که وقتی برای مصاحبه به سراغشان می‌رویم، می‌گویند: سه سال که چیزی نیست ما 30 سال است کال زرکش را به همین شکل و شمایل دیده‌ایم.

آن‌ها معتقدند با همین همت و اعتبار 30 سال دیگر هم که بیایید باز کال زرکش همان زباله دان بزرگ و پاتوق معتادان است که هرگز نه زباله‌های آن و نه معتادانش جمع نخواهد شد.

به کال زرکش که می‌رسی گویی سال‌هاست گذر کسی به اینجا نیفتاده است غافل از اینکه این منجلابی که از زباله و فاضلاب و اعتیاد شکل گرفته آتشی است که دودش چشم همه را کور خواهد کرد.

کمی آن طرف‌تر زیر پل در همان زباله دانی زرکش عده‌ای برای خود خانه ساخته‌اند، خانه‌هایی از جنس اعتیاد، شیشه، کراک و هزاران بیماری...

بدون هیچ هراسی و مقابل دیدگان همگان می‌آیند و می‌روند سرمعامله جنسی که دورش حلقه زده‌اند.

تازه همه آن‌ها می‌خواهند از میان همین زباله‌های تلنبار شده خرج دود و دردشان را هم در بیاورند.

در همین شرایط نگاهم را کودکانی به خود جلب می‌کنند که در گوشه‌ای از کال زرکش روی خاک‌ها نشسته‌اند و به اطرافشان می‌نگرند.

نمی‌دانم چشم‌هایشان نظاره‌گر چیست، اما می‌دانم اینجا تا چشم کار می‌کند زباله است و فاضلابی که رنگ سبز و بوی تعفن گرفته و بیماری‌ سالکی که پشه آن در کمین آن‌ها نشسته‌است.

بی‌تردید بچه‌های اینجا با واژه‌هایی چون فضای سبز، مبلمان شهری و رفاه اجتماعی بیگانه‌اند، اما بخوبی معنای نبود امکانات را می‌فهمند، چون اینجا خبری از شهر نیست؛ اصلاً معلوم نیست زرکشی که وارد حریم مشهد شده چرا تحت پوشش و حمایت هیچ ارگانی نیست، آیا مردم زرکش فراموش شده‌اند؟

در قاب همین تصویر کوچه‌های تنگ و باریک بسیاری هم وجود دارد که هیچ کدامشان آسفالت به خود ندیده‌اند و تنها چیزی که با ساکنان این کوچه‌ها مأنوس شده گل و لای زمستان، گرد و خاک تابستان و موجودات موذی است که امانشان را بریده است.

کمتر کسی را اینجا پیدا می‌کنی که بومی شهر مشهد باشد، اما هستند کسانی که بیش از 30 سال است در این نقطه از شهر زندگی می‌کنند.

چون زرکش در گذشته جزو روستاهای مشهد بوده  و چندسالی است وارد نقشه شهر مشهد و مرز بافت شهری و روستایی شده است.

* خدا کند که سیل نیاید

مسیر موازی کال پر از زباله زرکش، بلواری شکل گرفته که وضعیت آن فقط سرو گردنی از راه روستایی بالاتر است و تخلیه خاک و نخاله‌های ساختمانی این ارمغان را برای اهالی آورده است که کال را چنان پر کرده که خدا آخر و عاقبت سیلاب‌های شدید را به خیر کند.

در حاشیه این بلوار مغازه‌های زیادی به چشم می‌خورد و زنانی که مشغول خرید هستند، به سراغشان می‌روم. گویی تازه یکی به سراغشان رفته تا درد دل‌هایشان را به گوش مسؤولان برسانند، هنوز من پرسش خود را تمام نکرده‌ام سرریزی از مشکلات و نبود امکانات را برایم فهرست می‌کنند.

یکی از اهالی می‌گوید: کال زرکش با وجود زمین‌های رها شده زیادی که دارد حتی یک متر فضای سبز یا پارک محله‌ای برای بازی کودکان ندارد.

او با بیان اینکه وسایل بازی بچه‌ها را حتی در حاشیه کال نصب کرده‌اند، می‌افزاید: این در حالی است اطراف آن انباشتی از زباله قرار دارد.

یکی از بانوان هم می‌گوید: همین که محله‌ای با این جمعیت رفتگر و خودروی جمع آوری زباله ندارد کلی مشکلات برای مردم به وجود آورده است.

وی با اشاره به انبوه آلودگی‌های محیط زیست تصریح می‌کند: مردم اینجا همه سالک را بارها تجربه کرده‌اند تابستان که می‌شود مشکلات ما بی نهایت است و از سالک  و بوی تعفن و کثیفی نمی‌توان نفس کشید.

او ادامه می‌دهد: متأسفانه بهداشت نظارتی ندارد، اگر بهداشت افرادی را که فاضلابشان را در کوچه رها می‌کنند جریمه کند شاید اوضاع کمی بهتر شود، نمی‌دانم بودجه‌هایی که به محله زرکش اختصاص پیدا می‌کند در کجا خرج می‌شود ما که سال‌هاست تغییری در محله احساس نکرده‌ایم.

* آبی که برای آشامیدن نیست

یکی دیگر از اهالی می‌گوید: آب آشامیدنی اینجا بسیار کثیف است، صبح‌ها که شیر آب را باز می‌کنیم تا یک ربع آب گل آلود است، مانند آب سیل، گاهی نیز به‌اندازه‌ای کلر می‌ریزند که رنگ آب سفید می‌شود.

وی می‌افزاید: آب زرکش هنوز از منبع آب تأمین می‌شود در حالی که اصلا جوابگوی نیاز منطقه نیست.

به گفته وی جدای از همه مشکلات مردم اینجا هیچ خط اتوبوسرانی برای حمل و نقل ندارند و تنها باید با مسافربرها رفت و آمد کنند که بیشتر آن‌ها نیز امنیت ندارند.

زن جوانی هم که چندین فرزند خردسال به همراه دارد در گفت وگو با گزارشگر ما می‌گوید: اینجا هیچ تفریحی برای بچه‌ها نیست و بیشتر اهالی به خاطر فقر مالی که دارند مجبورند در اینجا زندگی کنند و گرنه اگر از روی اجبار نبود هیچ کس در میان آشغال‌ها و محرومیت زندگی نمی‌کرد.

وی با بیان اینکه وضعیت درمانی زرکش نیز حال و روز خوشی ندارد، می‌افزاید: تنها درمانگاه زرکش هیچ امکاناتی ندارد، بلکه یک خانه بهداشت است که امکانات آن نیز پاسخ تمام مشکلات درمانی و بهداشتی محله را نمی‌‎دهد.

یکی دیگر از اهالی محل هم می‌گوید: اینجا به نوعی به منطقه آزاد تبدیل شده است، زیرا با گذشت این همه سال و با وجود این همه طرح‌های تفصیلی و جلسات متعدد هنوز تکلیف کال زرکش مشخص نیست.

براستی که اینجا منطقه آزاد است، اما برخلاف تمام مناطق آزاد که مملو از امکانات و رفاهیات است اینجا فقر و نبود امکانات بیداد می‌کند... د. اینجا منطقه آزاد است و جولانگاه تمام مشکلات ...